Tadeusz Stanisław Kierst
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 października 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 lutego 1975 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
        
| |
Tadeusz Stanisław Kierst (ur. 1 października 1899 w Warszawie, zm. 2 lutego 1975 w Łodzi) – podpułkownik Wojska Polskiego.
Życiorys
W rodzinnym mieście uczęszczał do gimnazjum, a następnie służył w Legionach Polskich[1]. Uczestnik walk o niepodległość. Od 1916 członek Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopada 1918 służył w Wojsku Polskim. W listopadzie 1918 brał udział w rozbrajaniu Niemców. W Warszawie ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty i dekretem z 17 października 1919 został mianowany podporucznikiem piechoty z dniem 1 listopada 1919[1]. W okresie międzywojennym służył w 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”[2][3][4] w Warszawie na stanowisku dowódcy kompanii, a później był adiutantem pułku i dowódcą szkolnej kompanii podoficerskiej[5]. 10 stycznia 1921 został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1921[6][1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2405. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 1 stycznia 1928 awansował na stopień kapitana. 8 kwietnia 1935 został przeniesiony do 84 pułku piechoty w Pińsku na stanowisko dowódcy batalionu[1][8]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 95. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9].
W czasie wojny obronnej 1939 roku był w tym pułku dowódcą II batalionu[5]. Od 14 września 1939 walczył w obronie Modlina[5]. Od 30 września 1939, po kapitulacji załogi twierdzy modlińskiej, przebywał w niemieckiej niewoli, w obozie przejściowym w Działdowie, w koszarach III batalionu 32 pułku piechoty[1]. 25 października 1939 został aresztowany z dwoma innymi oficerami pułku pod zarzutem złego traktowania jeńców wziętych do niewoli 15 września 1939, w czasie wypadu 84 pp. na Leszno. Wywieziony do więzienia w Płocku, a po długim śledztwie został w czerwcu 1941 uniewinniony przez niemiecki sąd wojskowy[10][1][a]. Do wiosny 1945 przebywał w Oflagu II C Woldenberg[5].
W 1946 powrócił do kraju i zamieszkał w Łodzi. Początkowo pracował w przemyśle włókienniczym, a następnie do 1965 w spółdzielczości pracy. Był aktywnym działaczem Okręgowej Komisji Historycznej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Łodzi[5][11]. W 1970 Minister Obrony Narodowej awansował go na stopień podpułkownika.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (za kampanię wrześniową 1939)
- Krzyż Niepodległości (28 grudnia 1933)[12]
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Honorowa Odznaka Miasta Łodzi
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[14]
Uwagi
- ↑ Wesołowski i Stepan podają w książce datę aresztowania 15 października 1939, a jeńców wziętych do niewoli 13 września 1939.
Przypisy
- ↑ a b c d e f Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 386.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 185;442.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 174;384.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 37;226.
- ↑ a b c d e Bielski 1991 ↓, s. 389.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 226.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 113.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 41.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 342.
- ↑ Włodzimierz M. Drzewieniecki, Wrześniowe wspomnienia podporucznika, s. 156–157.
- ↑ Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 387.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172).
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1–2 (72), Warszawa 1975, s. 727.
- Włodzimierz M. Drzewieniecki, Wrześniowe wspomnienia podporucznika, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1978.
- Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 389. ISBN 83-11-07836-X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T–2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 386–387. ISBN 978-83-934259-5-2.