Tadeusz Marian Kruszyński
 pułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 października 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 marca 1967 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant szkoły |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Tadeusz Marian Kruszyński (ur. 25 października 1894 we Kulparkowie, zm. 18 marca 1967 w Penrhos) – pułkownik artylerii inżynier Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 25 października 1894 we wsi Kulparków, w ówczesnym powiecie lwowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Stanisława, lekarza medycyny, i Marii z Eminowiczów[1][2]. W 1912 zdał egzamin dojrzałości w c. k. II Szkole Realnej we Lwowie[3][4]. Od 10 października 1912 do 10 października 1913 odbył obowiązkową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii, w charakterze jednorocznego ochotnika[1]. Po zakończeniu służby wojskowej rozpoczął studia na Wydziale Komunikacji Szkoły Politechnicznej we Lwowie i wstąpił do oddziału konnego „Sokoła Macierzy” na Łyczakowie[1].
Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 5 Lwowskiego pułku artylerii polowej, a za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari[5]. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6][7][8][9]. W 1923 był oficerem 11 pułku artylerii polowej w garnizonie Stanisławów odkomenderowanym na studia na Politechnice Lwowskiej[10]. W 1924 jako kapitan inżynier artylerii był oficerem 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie[11]. Z dniem 1 marca 1927 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska w 6 pac i przeniesiony służbowo na X kurs dowódców dywizjonów w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[12]. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 53. lokatą w korpusie oficerów artylerii[13]. W czerwcu tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy I dywizjonu 6 pac[14]. W kwietniu 1928 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[15][16]. W marcu 1930 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 6 dywizjonu artylerii przeciwlotniczej we Lwowie[17][18]. Jego żona Emilia Kruszyńska została przewodniczącą koła świetlicowego działającego przy dywizjonie. 24 stycznia 1934 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii[19]. W 1938 roku został komendantem Szkoły Podchorążych Artylerii Przeciwlotniczej w Trauguttowie k. Brześcia nad Bugiem.
W 1937 był przewodniczącym sądu honorowego klubu sportowego LKS Pogoń Lwów (w tym czasie jego żona zasiadała w zarządzie klubu i kierowała sekcją pań)[20].
Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Do końca życia pozostawał w stopniu pułkownika[2]. Zmarł 30 października 1966 w Penrhos[2][21]. Został pochowany na cmentarzu w Pwllheli[2].
Był żonaty, miał dwóch synów: Tadeusza (ur. 1921) i Stanisława (ur. 1923)[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1256[1][22]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1936 „za zasługi w służbie wojskowej”[23]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[24]
- Złoty Krzyż Zasługi – 18 marca 1932 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”[25][26]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
25 października 1937 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia z powodu „braku podstaw”[27].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Tadeusz Marian Kruszyński. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.68-6036 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-22].
- ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1, s. 96, czerwiec 1967. Koło Lwowian.
- ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”. Nr 141, s. 4, 22 czerwca 1912.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. II Szkoły Realnej we Lwowie za rok szkolny 1912. Lwów: 1912, s. 90.
- ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 2015-11-20].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 819.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 743.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 787.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 317.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 735.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 708.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 151.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 25 czerwca 1927 roku, s. 185.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 175.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 414, 457.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 101.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181, 729.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934 roku, s. 1.
- ↑ Lwowski klub sportowy „Pogoń” w roku 1937. Lwów: 1937, s. 7.
- ↑ Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach północnej Walii. 2004: Polska Akademia Umiejętności, s. 333.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-22].
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-22].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-22].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-22].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.