Tadeusz Drobniak
| Data i miejsce urodzenia |
22 maja 1894 |
|---|---|
| Data śmierci |
1979 |
| Kierownik Konsulatu RP w Pile | |
| Okres |
od 1934 |
| Poprzednik | |
| Kierownik Konsulatu RP w Dar es Salaam | |
| Okres |
od 1942 |
| Następca |
Juliusz Wierciński |
| Konsul Generalny RP w Kampalii | |
| Okres |
od 1943 |
| Następca |
Jan Chmieliński |
| Kierownik Konsulatu RP w Tananarive | |
| Okres |
od 1943 |
| Odznaczenia | |
   
| |
Tadeusz Drobniak (ur. 22 maja 1894 w Jaworznie, zm. 1979) – polski prawnik i urzędnik konsularny.
Życiorys
Urodził się 22 maja 1894 w Jaworznie, w ówczesnym powiecie chrzanowskim Królestwa Galicji i Lodomerii[1].
Po uzyskaniu tytułu doktora praw wstąpił do polskiej służby zagranicznej (1924–). Był pracownikiem konsulatu RP w Pradze (1924), konsulatu generalnego w Paryżu (1924–1925), ambasady w Paryżu (1925–1926), Ministerstwa Spraw Zagranicznych (1926–1928), konsulatu w Pradze (1928), konsulatu w Czerniowcach (1928–1929), komisariatu generalnego w Gdańsku (1929–1932), MSZ (1932–1934), konsula i kier. konsulatu w Pile (1934–1939).
W 1934, jako kapitan artylerii rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 29 Pułku Artylerii Lekkiej w Grodnie[2].
Wziął udział w kampanii wrześniowej, następnie we Francji (1939). Ponownie w polskiej służbie zagranicznej - w Wydziale Szyfrów MSZ w Paryżu i Angers (1939-1940), urzędnik Konsulatu Gen. w Londynie (1940), kier. Wydziału Szyfrów MSZ w Londynie (1940-1942), konsul w Dar-es-Salam (1942), konsul gen. w konsulacie RP w Kampali (1943) i konsul w Tananarive (1943—1945)[3]. W 1965 osiadł na Lazurowym Wybrzeżu[4].
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi (11 listopada 1934)[5]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
Przypisy
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-04].
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 135, 641.
- ↑ Polska służba zagraniczna po 1 września 1939 r., Londyn 1954
- ↑ Elżbieta Sokołowska: Trzy życia Danuty Le Hénaff, Gazeta Bretońska nr 17, listopad 2012
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 340 „za zasługi na polu pracy państwowej w dziale służby zagranicznej”.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 939, s. 113, 187, 258. [dostęp 2020-12-05].