Szkoła marburska – jedna ze szkół neokantowskich^[1], jej nazwa pochodzi od geograficznego położenia głównego ośrodka tej szkoły – Marburga.

Szkoła marburska wychodziła od trzech punktów kantyzmu (tak jak go rozumiano w XIX wieku):

• poznanie wyrasta ze zmysłów i z myśli, są niezbędne i razem się uzupełniają
• myśl wprowadza do poznania czynnik subiektywności
• poznajemy tylko zjawiska, ale poza zjawiskami istnieje niepoznawalny byt

Myśl szkoły marburskiej, wychodząc od tych twierdzeń, ostatecznie od nich odeszła i doszła do wniosku, że kantyzm trzeba przekształcić^[2].

Jest to filozofia kultury i nauki. Przedstawiciele szkoły marburskiej za najistotniejsze uważali wartości moralne i estetyczne. To wartości duchowe, a nie materialne okiełznanie przyrody, są ekspresją ducha ludzkiego. Człowiek tworzy kulturę, aby poznawać przez nią samego siebie, to ona definiuje naturę człowieka i jego ludzkie przymioty. Przez kulturę człowiek żyje w świecie symbolicznym, oplata go sieć symboli, którą tworzą sztuka, religia, język. Żyjemy niejako "wirtualnie" w owej siatce symboli, a nie wśród rzeczy materialnych.

Nie ufali faktom, byli wrogami empiryzmu. W empiryzmie szkoła marburska widziała największy błąd filozofii.

 Z tym tematem związana jest kategoria: Neokantyści szkoły marburskiej.

Założycielem szkoły marburskiej był Hermann Cohen (1842-1918)^[3]. Pośród licznych przedstawicieli tej szkoły najwybitniejszy są Paul Natorp (1854-1924) i Ernst Cassirer (1874-1945)^[4].

• Konstanty Bakradze: Szkoła marburska. W: Konstanty Bakradze: Z dziejów filozofii współczesnej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1964, s. 159–228. (pol.).

• Honorata Jakuszko, Marburska szkoła, Powszechna Encyklopedia Filozofii, Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu, ptta.pl [dostęp 2024-05-16].