Steven Lindsey

Steven Wayne Lindsey

Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1960 Arcadia, Kalifornia
Narodowość	amerykańska
Funkcja	pilot wahadłowca, dowódca misji
Łączny czas misji kosmicznych	62 dni 22 godziny 33 minuty
Misje	STS-87, STS-95, STS-104, STS-121, STS-133
Stopień wojskowy	pułkownik United States Air Force
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Steven Wayne Lindsey (ur. 24 sierpnia 1960 w Arcadii w stanie Kalifornia) – amerykański astronauta, pilot wojskowy, inżynier, pułkownik United States Air Force.

• 1978 – ukończył szkołę średnią (Temple City High School) w Temple City w Kalifornii.
• 1982 – ukończył Akademię Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, uzyskując licencjat w dziedzinie nauk inżynieryjnych oraz nominację na stopień podporucznika.
• 1983–1987 – po przeszkoleniu w bazie lotniczej Reese w Teksasie, uzyskaniu kwalifikacji pilota i zaliczeniu lotów ćwiczebnych na samolocie RF-4C Phantom II został skierowany do 12. eskadry rozpoznania taktycznego (12th Tactical Reconnaissance Squadron) w innej teksańskiej bazie lotniczej – Bergstrom. Od 1984 do 1987 służył tam jako pilot bojowy oraz pełnił funkcję pilota-instruktora i wykładowcy. W 1987 otrzymał skierowanie do zlokalizowanego w bazie Wright-Patterson w Ohio Air Force Institute of Technology, po ukończeniu którego uzyskał magisterium w dziedzinie inżynierii lotniczej.
• 1989 – odbył szkolenie w Szkole Pilotów Doświadczalnych Sił Powietrznych (USAF Test Pilot School) w kalifornijskiej bazie Edwards. Kurs zaliczył z nagrodą (Liethen-Tittle Award) dla wyróżniającego pilota grupy rocznikowej 89A.
• 1990–1993 – służył w 3247. eskadrze doświadczalnej (3247th Test Squadron), stacjonującej w bazie Eglin na Florydzie. Kierował testami uzbrojenia i podsystemów myśliwców F-16 i F-4. Pełnił także funkcje zastępcy dyrektora systemu zaawansowanego zwiadu taktycznego oraz dowódcy eskadry F-16.
• 1993–1994 – odbył roczne studia w Kolegium Dowodzenia i Sztabu Sił Powietrznych (Air Command and Staff College), znajdującego się w bazie Maxwell w Alabamie. Po ich ukończeniu powrócił do bazy Eglin, obejmując stanowisko szefa zespołu w Biurze SEEK EAGLE (United States Air Force SEEK EAGLE Office). Był odpowiedzialny za wojskową certyfikację uzbrojenia przeznaczonego dla samolotów F-16, F-111, A-10 i F-117.
• Marzec 1995 – otrzymał skierowanie do NASA w charakterze kandydata na astronautę.
• Wrzesień 2006 – zakończył czynną służbę w United States Air Force.

Jako pilot wylatał ponad 7000 godzin za sterami ponad 50 typów samolotów.

• 8 grudnia 1994 – został zakwalifikowany do 15. grupy astronautów NASA.
• 1996 – ukończył szkolenie podstawowe przewidziane dla pilotów wahadłowców i został skierowany do Biura Astronautów NASA. Początkowo zajmował się weryfikacją oprogramowania lotów w Laboratorium Integracji Awioniki Wahadłowca (Shuttle Avionics Integration Laboratory – SAIL), a następnie uczestniczył w pracach nad modernizacją wielofunkcyjnego kokpitu promu kosmicznego. Później został naczelnikiem działu ds. eksploatacji Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS).
• 19 listopada – 5 grudnia 1997 – był pilotem promu Columbia podczas misji STS-87.
  • Po powrocie na Ziemię nadzorował trening załóg, m.in. w zakresie techniki lądowania wahadłowca.
• 29 października – 7 listopada 1998 – uczestniczył w wyprawie STS-95 jako pilot promu Discovery.
  • Po zakończeniu misji kosmicznej został zastępcą dyrektora ds. eksploatacji wahadłowców. Objął także stanowisko współprzewodniczącego w Space Shuttle Cockpit Council, radzie zajmującej się modernizacją kokpitu promów kosmicznych. Odpowiadał za prace projektowe, testy i wdrożenie nowych rozwiązań w zakresie awioniki wahadłowca. Ogólny koszt przedsięwzięcia osiągnął sumę 400 milionów dolarów.
  • Pełnił także funkcję szefa ds. Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Koordynował i nadzorował działania – realizowane przez NASA oraz placówki zewnętrzne – mające na celu kompleksowe zaopatrzenie oraz rozbudowę i modernizację ISS.
• 28 września 2000 – otrzymał nominację na dowódcę misji STS-104.
• 12–25 lipca 2001 – dowodził wyprawą STS-104, lecącą wahadłowcem Atlantis.
• Grudzień 2002 – został mianowany dowódcą misji STS-119, której start był planowany na styczeń 2004. Jednakże po katastrofie promu Columbia plan lotów wahadłowców został gruntownie zmieniony. Nastąpiły także przeszeregowania w obsadach załóg. W rezultacie realizację misji STS-119 (z nową załogą) przeniesiono na marzec 2009.
• Listopad 2003 – został mianowany dowódcą wyprawy STS-121.
• 4–17 lipca 2006 – dowodził misją STS-121 realizowaną przez załogę promu Discovery.
  • Po zakończeniu wyprawy został szefem Biura Astronautów NASA. Otrzymawszy powołanie do załogi misji STS-133, ustąpił ze stanowiska, które przejęła jego koleżanka-astronautka Peggy Whitson.
• 2011 – od 24 lutego do 9 marca dowodził wyprawą STS-133, odbywając swój trzeci lot wahadłowcem Discovery. 15 lipca zakończył pracę w NASA.

STS-87 (Columbia F-24)

Od 19 listopada do 5 grudnia 1997 uczestniczył w locie STS-87 jako pilot wahadłowca. Razem z nim w kosmos polecieli: Kevin R. Kregel (dowódca misji), Kalpana Chawla (specjalista misji – MS-1), Winston E. Scott (MS-2), Takao Doi (MS-3) i Łeonid Kadeniuk z Ukrainy (specjalista ładunku – PS-1). Był to czwarty lot, w trakcie którego na pokładzie promu znajdował się zestaw aparatury USMP-4 (US Microgravity Payload), składający się z urządzeń do obserwacji różnych zjawisk fizycznych w stanie nieważkości oraz obserwacji Słońca. Podczas misji astronauci dwukrotnie opuszczali pokład wahadłowca, testując narzędzia niezbędne do montażu Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Ponadto przechwycili na orbicie satelitę Spartan-201, który uprzednio został umieszczony w kosmosie przez załogę promu. Podczas EVA Lindsey sterował pierwszym swobodnym lotem AERCam Sprint (Autonomus Extravehicular Activity Robotic Camera) – sferycznego minirobota wyposażonego w kamerę. Po wykonaniu 252 okrążeń Ziemi wahadłowiec Columbia wylądował w Centrum Kosmicznym im. Johna F. Kennedy'ego (KSC) na Przylądku Canaveral na Florydzie.

STS-95 (Discovery F-25)

29 października 1998 Steven Lindley rozpoczął swój drugi lot w kosmos. Tym razem był pilotem promu Discovery w ramach misji STS-95. Pozostałymi członkami wyprawy byli: Curtis L. Brown, Jr. (dowódca misji), Scott E. Parazynski (MS-1), Stephen K. Robinson (MS-2), Hiszpan Pedro F. D. Duque (MS-3) oraz Japonka Chiaki Mukai (PS-1). W skład załogi wchodził także 77-letni senator John Glenn (MS-2), który w 1962 jako pierwszy astronauta amerykański wykonał lot orbitalny, a biorąc udział w locie STS-95, został najstarszym dotychczas uczestnikiem misji kosmicznej.

Dziewięciodniowa wyprawa STS-95 miała charakter naukowy. W ładowni wahadłowca znajdował się hermetyczny moduł Spacehab-SM, połączony z kabiną promu specjalnym tunelem. Wykonywane w nim podczas lotu eksperymenty naukowe opracowały: NASA, NASDA i ESA. Doświadczenia obejmowały takie dziedziny jak medycyna, biologia i mikrograwitacja. Osobnym badaniom – przygotowanym przy współpracy z instytutem gerontologicznym (National Institute on Aging) – został poddany John Glenn. Dotyczyły one procesu starzenia się i wpływu pobytu w stanie nieważkości na organizm ludzki. Ponadto po raz piąty w ramach wypraw wahadłowców umieszczono na orbicie satelitę badawczego Spartan-201, którego zadaniem było przeprowadzenie obserwacji astronomicznych. Podczas tej misji satelita przez dwa dni dokonywał badań Słońca i wiatru słonecznego. Następnie załoga przechwyciła go i umieściła w ładowni promu. Po wykonaniu zaplanowanego programu, 7 listopada 1998 wahadłowiec Discovery wylądował w KSC.

STS-104 (Atlantis F-24)

12 lipca 2001 po raz trzeci poleciał w kosmos, tym razem jako dowódca misji STS-104, realizowanej przez załogę promu Atlantis. W wyprawie uczestniczyli także: Charles Hobaugh (pilot wahadłowca), Michael Gernhardt (MS-1), Janet Kavandi (MS-2) oraz James F. Reilly II (MS-3). Był to dziesiąty lot wahadłowca na Międzynarodową Stację Kosmiczną z tzw. misją montażową (ISS 7A). Podczas wyprawy załoga promu pracowała wspólnie z członkami stałej obsady ISS. Astronauci Gernhardt i Reilly trzykrotnie wychodzili na zewnątrz stacji kosmicznej, dokonując prac montażowych: 15 lipca przez blisko sześć godzin instalowali na bocznym węźle cumowniczym modułu Unity ważącą 6,5 tony śluzę powietrzną Quest, 18 lipca wyposażyli moduł w trzy zbiorniki z powietrzem oraz sprawdzili ich szczelność, zaś 21 lipca podłączyli czwarty zbiornik z powietrzem i dokonali przeglądu mechanizmu rozkładania baterii słonecznych – wtedy też po raz pierwszy do wyjścia w otwartą przestrzeń kosmiczną została użyta śluza Quest. Spacery kosmiczne Gernhardta i Reilly’ego trwały łącznie 16,5 godziny. Podczas realizacji planu zadań doszło do kilku awarii (m.in. twardego dysku komputera, wykryto także nieszczelność połączenia stacji z komponentem Quest), wskutek których kierownictwo lotu podjęło decyzję o jego przedłużeniu o jeden dzień, pragnąc w pełni zrealizować program misji. Następnie doszło do ponownego wydłużenia wyprawy, tym razem z powodu złych warunków atmosferycznych panujących na półwyspie florydzkim. Ostatecznie prom wylądował w KSC 25 lipca 2001.

• alfabetyczna lista astronautów
• grupy i oddziały astronautów

• Biografia na stronie NASA (ang.)
• Biogram na stronie Spacefacts (ang.)