Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Stefan Mozołowski

Stefan Mozołowski
Ilustracja
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1892
Sanok, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
1 Batalion Sanitarny,
Szkoła Podchorążych Sanitarnych,
Centrum Wyszkolenia Sanitarnego

Stanowiska

ordynator,
kierownik naukowy,
komendant szpitala

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi Cywilnej (w czasie wojny)
Zawód, zajęcie

lekarz

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktor nauk medycznych

Edukacja

C. K. Gimnazjum Męskie w Sanoku

Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Rodzice

Józef, Antonina

Małżeństwo

Jadwiga z d. Jaroszewicz

Dzieci

Anna, Andrzej

Krewni i powinowaci

Aldona, Janina, Włodzimierz, Stanisław (rodzeństwo), Marian Wowkonowicz, Julia Świtalska, Jadwiga Mozołowska, Kazimierz Jaroszewicz (szwagrowie)

Multimedia w Wikimedia Commons

Stefan Andrzej Mozołowski (ur. 19 lutego 1892 w Sanoku, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski lekarz neurolog, doktor nauk medycznych, pułkownik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Stefan Mozołowski w mundurze oficera Legionów Polskich.
Upamiętnienie na Mauzoleum w Sanoku.
Kamień przy Dębie Pamięci honorującym Stefana Mozołowskiego w Sanoku.
Grobowiec Mozołowskich i Julii Świtalskiej.

Życiorys

Stefan Andrzej Mozołowski urodził się 19 lutego 1892 w Sanoku[1][2]. Od dzieciństwa był wyznania greckokatolickiego[1]. Był wnukiem dr. Józefa Wienkowskiego (lekarz w Sanoku od 1870[3], zm. 1894[4]), synem Józefa (1858–1904, c.k. prowadzący księgi gruntowe w Sanoku[5][6], właściciel hotelu przy ulicy Jagiellońskiej w Sanoku[7]) i Antoniny z domu Fijałek (1872–1900)[8]. Miał rodzeństwo: Aldonę Helenę (ur. 1890[9], studiowała medycynę[10], wpierw zamężna z Jakubowskim, synem właściciela Bóbrki, zmarłym tragicznie pracownikiem naukowym Politechniki Lwowskiej[11], potem żona ppłk. dr. Mariana Wowkonowicza, została lekarzem internistą[12][13]), Janinę Marię (ur. 1891, nauczycielka[14], zamężna z Henrykiem Grotowskim, urzędnikiem magistratu miasta Lwowa[15][16]), Włodzimierz (1895–1975) i Stanisława (1894–1900, zmarł w dzieciństwie, miesiąc po matce). Rodzice zmarli, gdy był dzieckiem (matka 11 czerwca 1900, ojciec 11 września 1904), po czym wychowanie osieroconej trójki rodzeństwa przejął stryj Wiktor (ojciec Bolesława), zamieszkujący w Sanoku przy ul. Kolejowej 384[1].

W latach 1902–1910 uczył się w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku, w którym w 1910 ukończył 8. klasę z wynikiem chlubnym i zdał egzamin dojrzałości z odznaczeniem (w jego klasie byli m.in. Józef Hukiewicz, Bronisław Prugar-Ketling, Władysław Kubala, Antoni Nahurski, a także brat stryjeczny Zdzisław Mozołowski)[17][18][19][20][21]. W czasie szkolnym wraz z bratem, Włodzimierzem należał do Organizacji „Promień” (założył ją Kazimierz Świtalski, innymi aktywnymi działaczami był Samuel Herzig, Ludwik Jus)[22]. Był harcerzem[23]. W tym okresie był wyznania greckokatolickiego[19]. W okresie gimnazjalnym był związany z obozem tzw. „Promieniowców”, związanych ideowo z socjalistycznym i ugrupowaniem PPS, zaś sanockie środowisko orientacji skupiało się wokół jego rodziny[24]. W 1910 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Będąc słuchaczem medycyny uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1913 został uznany przynależnym do gminy Sanok[2].

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 pułku piechoty w ramach I Brygady. Pełnił funkcję chorążego oddziału sanitarnego III Brygady Legionów. Zimą 1915 ciężko przeszedł ospę w szpitalu w Szyglu, znajdując się w stanie agonii (pracowała tam także dr Julia Świtalska, żona ww. Kazimierza)[25]. 9 sierpnia 1915 został awansowany na chorążego, a 1 grudnia 1916 na podporucznika sanitarnego[26].

1 września 1917 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie we Lwowie[27]. W tym samym roku otrzymał dyplom lekarza w specjalności chorób nerwowych[28][29]. Po studiach był zatrudniony w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a potem od 1917 do końca 1918 pracował na stanowisku asystenta-neurologa na Oddziale Neurologii w Szpitalu Powszechnym we Lwowie.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1919 przeniósł się do Warszawy, gdzie od 1919 pracował jako asystent na oddziale neurologicznym Szpitala Szkolnego Ujazdowskiego. Uczestniczył w wojnie z bolszewikami. Po zakończeniu działań wojennych pracował jako starszy lekarz Szkoły Podchorążych w Warszawie (1923[30], 1924[31], nadal w 1925[28]). 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów sanitarnych[32][33][34]. W 1923, 1924 pozostawał oficerem nadetatowym 1 batalionu sanitarnego[35][36]. W latach 30. był w kadrze oficerskiej Szkoły Podchorążych Sanitarnych[37][38]. Został awansowany do stopnia podpułkownika lekarza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[39]. W 1932 był w kadrze oficerskiej Centrum Wyszkolenia Sanitarnego[40].

W 1931 został wybrany członkiem Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej na trzechletnią kadencję 1932–1934[41]. Na przełomie lat 20./30. był członkiem zarządu i sekretarzem Naczelnej Izby Lekarskiej[42][43]. W latach 30. był wiceprezesem Zrzeszenia Lekarzy Kasy Chorych[44]. Był współzałożycielem w 1933 i działaczem Polskiego Towarzystwa Neurologicznego, którego był sekretarzem i prezesem[45][46]. Przeprowadził ankietę dotyczącą potrzeb neurologii polskiej, której wyniki przedstawił 5 czerwca 1937 podczas I Zjazdu Neurologów Polskich we Lwowie. Aktywnie uczestniczył w pracy wojskowych komisji poborowych dokładając wyższy poziom obiektywnej kwalifikacji przyszłych rekrutów. Prowadził Biuro Propagandy Medycyny Polskiej zagranicą.

12 kwietnia 1935, po usunięciu płk. lek. dr. Marcina Woyczyńskiego, został mianowany przybocznym lekarzem Józefa Piłsudskiego. W tym czasie, podczas śmiertelnej choroby marszałka był w składzie stałej komisji lekarskiej czuwającej nad jego zdrowiem (byli w niej także gen. dr Stanisław Rouppert jako kierownik oraz mjr dr Henryk Cianciara i mjr dr Felicjan Tukanowicz)[47]. Był przy Piłsudskim w chwili jego śmierci 12 maja 1935[48][49] oraz sporządził akt zgonu Marszałka, a następnie pełnił asystę podczas transportu jego mózgu do Wilna[50]. Prowadził badania nad mózgiem człowieka wraz z niemieckim lekarzem Ottonem Vogtem z Uniwersytetu Berlińskiego[51]. 19 marca 1937 awansowany do stopnia pułkownika w korpusie oficerów zdrowia, grupa lekarzy. W 1938 został ogłoszony w nowym składzie badawczym nad mózgiem Józefa Piłsudskiego[52]. W 1939 roku był kierownikiem naukowym Oddziału Nerwowego Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie.

Po wybuchu II wojny światowej w czasie kampanii wrześniowej 1939 był komendantem szpitala wojennego nr 504 w Tarnopolu (w tej funkcji pozostawał jeszcze pod koniec września[53]). Po agresji ZSRR na Polskę dokonanej 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów w Tarnopolu. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku[54]. Stamtąd wysłał dwa listy do siostry Janiny Grotowskiej z 27 listopada 1939 i 31 stycznia 1940[55]. Wiosną 1940 został zamordowany w Charkowie przez funkcjonariuszy NKWD i pogrzebany w Piatichatkach[56], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[57]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod poz. 2194[56].

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[58][59]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[60][61].

Życie prywatne

Stefan Mozołowski był żonaty z Jadwigą z domu Jaroszewicz (1893–1986), specjalistką od chorób skórnych i wenerycznych w latach 20. także zatrudnioną w Szkole Podchorążych[28], odznaczona Medalem Niepodległości[62])[28][63]. Mieli córkę Annę (ur. 1925), po mężu Zaniewska i syna Andrzeja (1925–1997), żołnierza, dziennikarza i pisarza[64][65][66]. Do 1939 małżonkowie mieszkiali w kamienicy przy Alei Szucha 16[29].

Publikacje

W latach 30. był redaktorem „Dziennika Urzędowego Izb Lekarskich”. Ponadto publikował w czasopismach-miesięcznikach fachowych „Lekarz Polski”, „Lekarz Wojskowy”, „Neurologia Polska”.

Odniesienia i upamiętnienie

Osoba Stefana Mozołowskiego pojawiła się w publikacji pt. Piekło kobiet Tadeusza Boya-Żeleńskiego, według którego doktor określił proponowane przepisy karzące dokonywanie aborcji w Polsce jako bezsilne i szkodliwe[69].

Podczas „Jubileuszowego Zjazdu Koleżeńskiego b. Wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej Matury” 21 czerwca 1958 jego nazwisko zostało wymienione w apelu poległych w obronie Ojczyzny w latach 1939–1945[70] oraz na ustanowionej w budynku gimnazjum tablicy pamiątkowej poświęconej poległym i pomordowanym absolwentom gimnazjum[71].

W 1962 Stefan Mozołowski został upamiętniony wśród innych osób wymienionych na jednej z tablic Mauzoleum Ofiar II Wojny Światowej na obecnym Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Stefan Mozołowski został upamiętniony inskrypcją symboliczną na grobowcu na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 216), gdzie zostali pochowani jego żona Jadwiga, syn Andrzej (1925–1997) oraz ww. Julia Świtalska – siostra Jadwigi[63][72].

Stefan Mozołowski został upamiętniony przez Dęby Pamięci zasadzone 18 kwietnia 2009 na Cmentarzu Centralnym w Sanoku (zasadzenia dokonał Edward Zając)[73][74][75][76] oraz 25 kwietnia 2010 w Starych Babicach[77].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 266, 632.
  2. ↑ a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 317 (poz. 86).
  3. ↑ Edward Zając: Szpital Powszechny w Sanoku. zozsanok.pl. s. 29. [dostęp 2015-06-25].
  4. ↑ Księga zgonów Parafii Greckokatolickiej w Sanoku 1855–1909. s. 71 (poz. 2).
  5. ↑ Kronika. Zmarli. „Gazeta Lwowska”, s. 4, nr 211 z 15 września 1904. 
  6. ↑ Kronika. Nekrologia. „Gazeta Sanocka”, s. 3, nr 38 z 18 września 1904. 
  7. ↑ Paweł Kosina: Helena Kosinówna. Rodzina i sanoccy przyjaciele. Sanok: Stowarzyszenie Przyjaciół Heleny Kosiny w Sanoku, 2006, s. 53. ISBN 83-924210-0-0.
  8. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 16.
  9. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1905/1906 (zespół 7, sygn. 39). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 507.
  10. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 317 (poz. 80).
  11. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 16–17, 23, 227. ISBN 83-909787-0-9.
  12. ↑ Urzędowy spis lekarzy uprawnionych do wykonywania praktyki lekarskiej oraz aptek w Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: R. Olesiński, W. Merkel i S-ka, 1925, s. 350.
  13. ↑ Jadwiga Suchmiel: Działalność naukowa kobiet w Uniwersytecie we Lwowie do roku 1939. Częstochowa: Wydawnictwo WSP, 2000, s. 91.
  14. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 317 (poz. 79).
  15. ↑ Księga małżeństw (1912–1924). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 4 (poz. 47).
  16. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 485.
  17. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 11 z 10 lipca 1910. 
  18. ↑ XXIX. Sprawozdanie Dyrektora C. K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1909/10. Sanok: Fundusz Naukowy, 1910, s. 67.
  19. ↑ a b Promieniowcy i Tekowcy w Sanoku (1905–1907). W: Franciszek Bielak: Z odległości lat. Wspomnienia i sylwetki. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1979, s. 68. ISBN 83-08-00193-9.
  20. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-03-21].
  21. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 17.
  22. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 17, 23, 63. ISBN 83-909787-0-9.
  23. ↑ Krystyna Chowaniec: Wypominki harcerskie. braterstwo.zhp.pl, 2009-11-15. [dostęp 2015-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-24)].
  24. ↑ Promieniowcy i Tekowcy w Sanoku (1905–1907). W: Franciszek Bielak: Z odległości lat. Wspomnienia i sylwetki. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1979, s. 69–70, 74. ISBN 83-08-00193-9.
  25. ↑ M.J. Wielopolska. Lancet i serce. „Kurier Poranny”. Nr 141, s. 3–4, 23 maja 1937. 
  26. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 56.
  27. ↑ Adam Bednarski: Rzut oka na pierwsze ćwierćwiecze istnienia Wydziału Lekarskiego Lwowskiego. 1920, s. 26.
  28. ↑ a b c d Urzędowy spis lekarzy uprawnionych do wykonywania praktyki lekarskiej oraz aptek w Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: R. Olesiński, W. Merkel i S-ka, 1925, s. 280.
  29. ↑ a b Urzędowy spis: lekarzy, lekarzy-dentystów, farmaceutów, felczerów, pielęgniarek, położnych, uprawnionych i samodzielnych techników dentystycznych. Oraz wykazy: aptek, szpitali, ubezpieczalni społ., ośrodków zdrowia, przychodni samodzielnych, oraz centrali i filii Państwowej Szkoły Higieny. Warszawa: Ministerstwo Opieki Społecznej, 1939, s. 154.
  30. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1606.
  31. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1369.
  32. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1199.
  33. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1081.
  34. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 728.
  35. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1124.
  36. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1018.
  37. ↑ a b Szkoła podchorążych. „Kurier Warszawski”. 183, s. 3, 2 lipca 1925. 
  38. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 711.
  39. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 323.
  40. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 826.
  41. ↑ Izba lekarska warszawsko-białostocka. „Kurier Warszawski”. 325, s. 3, 27 listopada 1931. 
  42. ↑ Z naczelnej izby lekarskiej. „Kurier Warszawski”. 110, s. 4, 23 kwietnia 1929. 
  43. ↑ Tadeusz Boy-Żeleński: Piekło kobiet. Warszawa: 1930, s. 51.
  44. ↑ Zakończenie arbitrażu. „Kurier Warszawski”. 13, s. 22, 14 stycznia 1934. 
  45. ↑ Polskie Towarzystwo neurologiczne. „Kurier Warszawski”. 294, s. 4, 24 października 1933. 
  46. ↑ Człowiek na rozdrożu. „Kurier Warszawski”. 339, s. 9, 8 grudnia 1933. 
  47. ↑ Marszałek Piłsudski nie żyje. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 109 z 14 maja 1935. 
  48. ↑ Henryk Cepnik: Józef Piłsudski, twórca Niepodległego Państwa Polskiego. Zarys życia i działalności. Warszawa: Instytut Propagandy PaństwowoTwórczej, 1936, s. 219.
  49. ↑ Felicjan Sławoj Składkowski. Śmierć Komendanta. „W Służbie Penitencjarnej”. 2, s. 10, 12, 12 maja 1936. 
  50. ↑ Maria Magdalena Blombergowa. Uczeni polscy rozstrzelani w Katyniu, Charkowie i Twerze. „Analecta”, s. 51, R. 9 Z. 2 (18) / 2000. 
  51. ↑ Sanoczanie zamordowani w Katyniu (I), Tygodnik Sanocki, nr 11 (749) z 17 marca 2006, s. 10.
  52. ↑ Wznowienie badać nad mózgiem Józefa Piłsudskiego. „Dzień dobry”. Nr 62, s. 2, 3 marca 1938. 
  53. ↑ Potwierdza to list wysłany przez Stefana Mozołowskiego w tym czasie do siostry Janiny.
  54. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 330. ISBN 83-7001-294-9.
  55. ↑ Edward Zając. 55. rocznica mordu oficerów polskich w Katyniu, Charkowie i Miednoje. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, nr 16 (180) z 21 kwietnia 1995. 
  56. ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 358.
  57. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  58. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885.
  59. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 2 [dostęp 2024-09-19] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  60. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
  61. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  62. ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
  63. ↑ a b Jadwiga Suchmiel: Działalność naukowa kobiet w Uniwersytecie we Lwowie do roku 1939. Częstochowa: Wydawnictwo WSP, 2000, s. 90, 152, 272.
  64. ↑ Stanisław Podemski: Andrzej Mozołowski (1925-97). wyborcza.pl, 1998-08-27. [dostęp 2016-12-10].
  65. ↑ Stanisław Ilnicki. O braciach Mozołowskich. „Gazeta AMG”. 4, s. 42, 2016. 
  66. ↑ Alina Jasińska-Matuszewska: Alina Jasińska-Matuszewska. 1944.pl. [dostęp 2016-12-10].
  67. ↑ Lekarz Wojskowy, 1935, t. 26, nr 5.
  68. ↑ Przed zgonem Marszałka Józefa Piłsudskiego / Stefan Mozołowski. icm.edu.pl. [dostęp 2014-02-28].
  69. ↑ Tadeusz Boy-Żeleński: Piekło kobiet. Warszawa: 1930, s. 51, 122.
  70. ↑ Józef Stachowicz: Diariusz zjazdu. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 68.
  71. ↑ Zjazd w fotografii. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 231.
  72. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JULIA ŚWITALSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2016-12-10].
  73. ↑ Uroczystości Dnia Katyńskiego w Sanoku. ko.rzeszow.pl. [dostęp 2013-07-25]. (pol.).
  74. ↑ Krystyna Chowaniec. Uroczystości dnia Katyńskiego w Sanoku. „Góra Przemienienia”, s. 4–13, nr 17 (299) z 26 kwietnia 2009. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. 
  75. ↑ Marian Struś. Sanok nie zapomni. „Tygodnik Sanocki”, s. 1, 6, nr 17 (911) z 24 kwietnia 2009. 
  76. ↑ Krystyna Chowaniec: Dęby Pamięci. Sanok: Komenda Hufca ZHP Ziemi Sanockiej im. ks. hm. Zdzisława Peszkowskiego, 2010, s. 47. ISBN 978-83-931109-3-3.
  77. ↑ Aleja Dębów Katyńskich. babice-stare.waw.pl. [dostęp 2013-07-25]. (pol.).
  78. ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  79. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 109, 19 marca 1934. 
  80. ↑ M.P. z 1925 r. nr 154, poz. 631.
  81. ↑ Odznaczenia w Legionach. „Kurjer Lwowski”. Nr 628, s. 4, 15 grudnia 1916. 

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Stefan_Mozo%C5%82owski