Stefan Antonowicz
 porucznik sanitarny
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 grudnia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Późniejsza praca |
nauczyciel |
| Odznaczenia | |
| |
Stefan Antonowicz (ur. 16 grudnia 1895 w m. Kichule, pow. władysławowski na Kowieńszczyźnie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – polski nauczyciel, porucznik sanitarny Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Aleksandra i Józefy z Pacewiczów[1]. Studiował fizykę i chemię oraz medycynę w Genewie i Warszawie[2].
W 1920 był zastępcą ordynatora szpitala polowego. W Wojsku Polskim porucznik rezerwy w korpusie oficerów sanitarnych (i administracji sanitarnej) ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W 1934, jako oficer sanitarny rezerwy (grupa podlekarzy) pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sosnowiec. Posiadał przydział do Kadry Zapasowej 5 Szpitala Okręgowego w Krakowie[3].
W okresie międzywojennym w 1931 uczył fizyki i chemii w Gimnazjum Żeńskim Zgromadzenia Kupców w Będzinie, następnie w Państwowym Gimnazjum Żeńskim im. J. U. Niemcewicza w Łowiczu[1]. Członek Związku Rezerwistów, Związku Strzeleckiego i Koła Związku Peowiaków
W 1939 zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym w kadrze służb sanitarnych i medycznych Wojska Polskiego. W czasie kampanii wrześniowej, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli radzieckiej i osadzony w obozie jenieckim w Kozielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie po 60 latach otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[4][5]. Figuruje na liście wywózkowej 0420/2 z kwietnia 1940[6][1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[6][7][8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9][10][11].
Był żonaty z Kazimierą z Grezejewskich, miał syna Włodzimierza[1].
Ordery i odznaczenia
- Medal Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[12][1]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Przypisy
- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 8.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 8, tu podano, że był doktorem medycyny.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 228, 766.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2024-06-27] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ a b Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 71 [dostęp 2024-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.