Stanisław Wilczyński (wachmistrz)
 Stanisław Wilczyński Wachmistrz 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich | |
 wachmistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 kwietnia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 sierpnia 1976 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Stanisław Wiktor Wilczyński (ur. 13 kwietnia 1899 w Nowym Sączu, zm. 28 sierpnia 1976 w Katowicach) – polski mistrz fryzjerski, wachmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 13 kwietnia 1899 w Nowym Sączu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Stanisława i Józefy z Dobrowolskich[1]. W rodzinnym mieście ukończył szkołę powszechną, a później nauczył się fryzjerstwa. W latach 1914–1917 był członkiem Związku Strzeleckiego[2]. W listopadzie 1918 rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Uczestniczył w odsieczy Lwowa. Od stycznia 1919 służył w 2 szwadronie 2 pułku szwoleżerów, a w sierpniu razem z pułkiem brał udział w walkach podczas I powstania śląskiego[3]. W styczniu 1920 brał udział w odzyskiwaniu Pomorza, a od marca 1920 bił się na froncie podczas wojny polsko-bolszewickiej. Szczególne zasługi odniósł w czerwcu 1920 walcząc pod Gorodnicą i Zwiahlem, gdzie przewożąc meldunki przeprawił się na drugą stronę rzeki Słucz i rozpoznał usytuowanie pozycji bolszewików. Za okazane męstwo odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[4][3].
W 1924 rozpoczął pracę w prowadzonym przez siebie zakładzie fryzjerskim. Od 1938 w Krakowie pracował w urzędzie pocztowym, a od 1939 do 1945 prowadził własny sklep tytoniowy, który był również punktem kontaktowym Armii Krajowej[3]. Po 1945 zamieszkał w Katowicach, gdzie pracował i zmarł. Pochowany został na cmentarzu przy ul. Henryka Sienkiewicza[3].
Był żonaty z Jadwigą Kropką, z którą miał troje dzieci: Tadeusza (ur. 1923), Irenę (ur. 1925) i Mieczysława (ur. 1927)[3][5].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3891[1][6][3]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[2][7]
- Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I stopnia[2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką[8]
30 maja 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[9].
Przypisy
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 230.
- ↑ Mniszek i Rudnicki 1929 ↓, s. 38.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-21]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-21]..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-21]..
Bibliografia
- Wilczyński Stanisław Wiktor. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.26-1881 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-210].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Adam Mniszek, Klemens Rudnicki: Zarys historji wojennej 2-go pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.