Stanisław Kwapień

Data i miejsce urodzenia	20 lutego 1942 Skorce
profesor nauk matematycznych
Doktorat	22 listopada 1968
Profesura	11 maja 1990[1]
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski Polska Akademia Nauk
Odznaczenia

Stanisław Kwapień (ur. 20 lutego 1942 w Skorcach k. Prużany) – polski matematyk, profesor zwyczajny, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.

Był pracownikiem Wydziału Matematyki, Informatyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego. Doktoryzował się w Instytucie Matematycznym PAN w 1968 roku na podstawie pracy Metody analityczne w półklasycznej teorii potencjału napisanej pod kierunkiem Zbigniewa Ciesielskiego, habilitował się w 1972 roku, w 1990 otrzymał tytuł profesora nauk matematycznych. Od 1988 roku członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, od 1994 członek korespondent, od 2010 członek rzeczywisty PAN^[2].

W swoich pracach zajmuje się analizą funkcjonalną i teorią prawdopodobieństwa. Wydał m.in. Random Series and Stochastic Integrals. Single and Multiple (1990; z Wojborem A. Woyczyńskim).

23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[3].

Otrzymał Nagrodę im. Stefana Banacha (1971)^[4], Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1998)^[5], Medal im. Stefana Banacha (2006)^[6]. W 2009 roku odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 2010, nr. 28, poz. 329). W 2017 otrzymał nagrodę Prezesa Rady Ministrów^[7].