Stanisław Kupsza

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1904 Starewo k. Bobrujska
Data śmierci	?
Przebieg służby
Lata służby	1944–1948
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca 5 DP
Główne wojny i bitwy	Front wschodni (II wojna światowa) operacja pomorska bitwa o Kołobrzeg operacja łużycka operacja praska
Odznaczenia

Stanisław Kupsza (ur. 6 czerwca 1904 w Starewie pow. Bobrujsk, zm. ?) – pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Ukończył 9 klas szkoły średniej. Od września 1923 do sierpnia 1926 podchorąży Oficerskiej Szkoły Piechoty w Moskwie. Po ukończeniu szkoły do lipca 1939 służył w miejscowości Aktyrka w 68.pułku strzelców na stanowiskach dowódcy plutonu szkolnego, dowódcy kompanii, szefa sztabu oraz dowódcy batalionu w stopniu kapitana.

Od lipca 1939 do czerwca 1941 dowódca batalionu, a następnie zastępca dowódcy ds. liniowych w 292.pułku strzelców 137 Dywizji Strzeleckiej, z którą być może uczestniczył w agresji ZSRR na Polskę. W 1941 ukończył kurs oficerów starszych w Charkowie i do lipca 1943 w miejscowości Marynpol, a następnie w Sołniecznogorsku dowodził 49. pułkiem strzelców. W stopniu podpułkownika dowodził od stycznia do czerwca 1944 roku 468.pułkiem strzelców w 111.Dywizji w składzie 2.Frontu Ukraińskiego^[1]. Decyzją Ludowego Komitetu Obrony ZSRR z 10 sierpnia 1944 mianowany na stopień pułkownika.

W czerwcu 1944 dołączył do żołnierzy do Ludowego Wojska Polskiego jako zastępca dowódcy ds. liniowych 2. Dywizji Piechoty. Wraz z dywizją brał udział w walkach o Puławy, Warkę i Warszawę. Zastępca dowódcy ds. liniowych 3. Dywizji Piechoty od stycznia 1945 do maja 1945. Brał udział w walkach o Kołobrzeg. Od 4 maja 1945 dowódca 5. Dywizji Piechoty. Dowodząc dywizją brał udział w operacji praskiej, a po zakończeniu wojny zagospodarowywał wraz z nią Ziemie Odzyskane i ochraniał zachodnią granicę. W styczniu 1946 wyznaczony na dowódcę 2. Warszawskiej Dywizji Piechoty. W 1947 kierownik wojskowej akcji Grup Ochronno-Propagandowych w województwie kieleckim^[2].

Służbę w Wojsku Polskim zakończył we wrześniu 1948, wyjechał do ZSRR.

• Srebrny Krzyż Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Order Czerwonego Sztandaru – dwukrotnie
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
• Medal „Za zdobycie Berlina”
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”

• Zygmunt Traczyk, Stanisław Komar: Dowódcy 5 Saskiej Dywizji Piechoty (1945–1957) noty biograficzne. Gubin: Muzeum Gubińskich Pancerniaków, 1988, s. 11–12.
• Maciej Szczurowski, Dowódcy Wojska Polskiego na Froncie Wschodnim 1943-1945. Słownik biograficzny, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1996, s. 68-69