Stanisław Ignacy Łaguna
 Stanisław Łaguna (przed 1939) | |
| Data i miejsce urodzenia |
18 stycznia 1878 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 sierpnia 1943 |
| Dyrektor Dyrekcji Kolei w Radomiu | |
| Okres |
od 1930 |
| Poprzednik |
Seweryn Andrzejewski |
| Następca | |
| Dyrektor Dyrekcji Kolei w Katowicach | |
| Okres |
od 1932 |
| Poprzednik |
Mieczysław Niebieszczański |
| Następca | |
| Dyrektor Dyrekcji Kolei we Lwowie | |
| Okres |
od 1933 |
| Poprzednik |
Stefan Wiktor |
| Następca |
Otton Grosser |
| Dyrektor Departamentu Komunikacji Delegatury Rządu na Kraj | |
| Okres |
od 1942 |
| Poprzednik |
Witold Czapski |
| Odznaczenia | |
       
| |
Stanisław Ignacy Łaguna herbu Grzymała IV[1], ps. „Zbrojny” (ur. 18 stycznia 1878 w Czarnocinku, zm. 1 sierpnia 1943 w Auschwitz-Birkenau) – polski inżynier, urzędnik Kolei Państwowych.
Życiorys
Był synem Zygmunta h. Grzymała IV i Marii z Ubyszów h. Cholewa. Ukończył V gimnazjum w Warszawie, następnie w 1902 wydział mechaniczny Politechniki Warszawskiej. Po ukończeniu studiów pracował przy budowie elektrowni i pracach przygotowawczych do budowy wodociągu i kanalizacji w Wilnie. W 1905 wykładał matematykę w gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej w Pułtusku. Od 1907 pracował w kolejnictwie rosyjskim na Wołyniu i Podolu. Od 1917 działał w POW Wschód. Do kwietnia 1919 zarządzał tramwajami i elektrownią w Żytomierzu. Następnie objął stanowisko kierownika działu parowozowni, później został zastępcą dyrektora wydziału mechanicznego Dyrekcji Radomskiej. W 1920 przeprowadził ewakuację Wilna, pracując w Centralnym Komitecie Ewakuacyjnym przy Ministerstwie Komunikacji. Po zajęciu Wilna przez gen. L. Żeligowskiego zorganizował tam wydział kolejnictwa i został jego dyrektorem. Następnie był dyrektorem oddziału Dyrekcji Kolei Państwowych w Wilnie (1923)[2], dyrektorem dyrekcji okręgowych - w Radomiu (1930–1932)[3], Katowicach (1932[4]–1933[5]), Lwowie (1933[6]–1936[7]). W wyborach samorządowych 1934 uzyskał mandat radnego Rady Miasta Lwowa z ramienia listy nr 1 (prorządowej)[8]. Od 1 marca 1936[9] do 1939[10] pełnił funkcję dyrektora Departamentu Ruchu Kolei Ministerstwa Komunikacji.
Był dwukrotnie żonaty. Około roku 1900 wziął ślub z Heleną Stachowską (zm. 1931)[1], w 1933 ożenił się z Anielą Zgórską[9].
Po wybuchu II wojny światowej i nastaniu okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Został dyrektorem Departamentu Komunikacji Delegatury Rządu na Kraj (1942–1943)[11]. Został aresztowany i wywieziony do obozu Auschwitz-Birkenau, gdzie poniósł śmierć 1 sierpnia 1943[12].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)[13]
- Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)[14][15]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[2]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[9]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej[9]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[9]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[9]
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia (1936)[16][17]
Przypisy
- ↑ a b Marek Minakowski, Stanisław Ignacy Łaguna h. Ślasa [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-07-27].
- ↑ a b Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
- ↑ Jednostka - Szukaj w Archiwach [online], szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2024-04-25] (ang.).
- ↑ Rocznik Polityczny i Gospodarczy 1932
- ↑ Rocznik Polityczny i Gospodarczy 1933
- ↑ Zmiany na kierowniczych stanowiskach kolejowych. „Codzienna Gazeta Handlowa”, s. 1, nr 167 z 25 lipca 1933.
- ↑ Kronika miejska. Pożegnanie dyr. inż. Łaguny. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 54 z 6 marca 1936.
- ↑ Oficjalne wyniki wyborów do Rady Miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 130 z 31 maja 1934.
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 180. [dostęp 2021-08-11].
- ↑ Rocznik Polityczny i Gospodarczy 1939
- ↑ Delegatura Rządu na Kraj. Biuro Delegata Rządu. Część III [online], dws-xip.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).
- ↑ http://auschwitz.org/muzeum/informacja-o-wiezniach/
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi w służbie kolejowej”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Odznaczenia Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Słowo Polskie”, s. 8, nr 104 z 17 kwietnia 1931.
- ↑ Odznaczenia L. O. P. P.. „Wschód”. Nr 31, s. 5, 30 listopada 1936.
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 28.
Bibliografia
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 180. [dostęp 2021-08-11].