Stanisław Hałaczkiewicz
| |
 kapitan piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Stanisław Leonard Hałaczkiewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 października 1899 |
| Data śmierci |
1979 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| |
| Odznaczenia | |
      
| |
Stanisław Leonard Hałaczkiewicz (ur. 21 października 1899 w Sosnowcu, zm. 1979) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 21 października 1899 w Sosnowcu, w ówczesnym powiecie będzińskim guberni piotrkowskiej, w rodzinie Stanisława i Władysławy z Soleckich[1]. W 1914 ukończył V klasę w Szkole Handlowej w Będzinie[2]. W marcu 1915, mieszkając czasowo w Pajęcznie, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej[2]. W 1916 ukończył kilkutygodniowy kurs instruktorski przy Komendzie V Okręgu POW w Piotrkowie[2][3]. Po ukończeniu kursu pełnił funkcję instruktora w V Obwodzie POW Radomsko[2]. W 1917 jako ekstern ukończył VII klasę w Szkole Handlowej w Będzinie[2].
1 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[2]. 15 listopada tego roku wyruszył na front z ochotniczą kompanią z Radomska i wziął udział w bitwie o Lwów, w składzie Grupy Operacyjnej płk. Izydora Modelskiego[2]. W lutym 1919, po powrocie z frontu, wstąpił do organizowanego w Częstochowie 7 batalionu strzelców, który później został przemianowany kolejno na bytomski pułk strzelców, 167 pułk piechoty i 75 pułk piechoty[2]. W czasie wojny z bolszewikami, w stopniu podchorążego, dowodził 9 kompanią, a następnie pełnił funkcję adiutanta I batalionu 167 pp[2]. Podczas walk I batalionu wyróżnił się m.in. 4 lipca pod Ganczarami, 14 lipca w walkach z Kozakami pod Trąbami i 23 lipca podczas walk nad Niemnem, gdzie podczas ostrzału bolszewickich ckm do poszczególnych kompanii rozwoził rozkazy[4]. Odznaczony został za udział w walkach Orderem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych (25 lipca 1921)[4].
26 marca 1921 został zatwierdzony z dniem 14 stycznia 1921 podporucznikiem w piechocie[5]. Przydzielony do Wielkopolskiej Szkoły Strzelania w Biedrusku od 1 maja do 15 czerwca 1921[4]. Później służył na różnych stanowiskach w III batalionie 75 pułku piechoty w Wielkich Hajdukach[6]. Przeniesiony 1 października 1922 do II batalionu 11 pułku piechoty w Szczakowej[6]. Mianowany porucznikiem 1 lutego 1923[6]. W maju 1934 był dowódcą 4 kompanii 11 pp[2]. Później, w tym samym roku, został przeniesiony do Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 1 w Koninie[7][8]. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1935 i 59. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9][10]. 3 czerwca 1938 został przeniesiony z 66 pułku piechoty w Chełmnie do batalionu KOP „Suwałki” na stanowisko adiutanta baonu[6]. 30 czerwca przybył do garnizonu Suwałki[6].
Od 13 października do 18 listopada 1938 przebywał w Szpitalu Obszaru Warownego „Wilno”, a od 12 grudnia 1938 do 17 stycznia 1939 na badaniach i leczeniu w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie[6]. Przeniesiony rozkazem dowódcy KOP z 10 lutego 1939 do Batalionu KOP „Orany”, jednak do marca pełnił obowiązki likwidatora agend batalionu KOP „Suwałki”[11][6]. Od 24 marca do 23 lipca 1939 przebywał na urlopie zdrowotnym[6]. 21 kwietnia został przeniesiony do 41 pułku piechoty w tym samym garnizonie, a w sierpniu do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[6]. Przydział mobilizacyjny nieustalony[6]. Zmarł w 1979[12].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5885 – 24 listopada 1922[13][1]
- Krzyż Walecznych[14][15]
- Medal Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[16][17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[15][6]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[15][6]
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę[6]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[6]
Przypisy
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e f g h i j Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Ochał 2009 ↓, s. 50, wg autora w marcu 1917 ukończył szkołę podoficerską.
- ↑ a b c Ochał 2009 ↓, s. 50.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 9 kwietnia 1921, s. 658.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Ochał 2009 ↓, s. 51.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 261.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 103, 187.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935, s. 73.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 345.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 43, 940.
- ↑ Niezwyciężeni 1918-2018 : Lista odznaczonych Krzyżem i Medalem Niepodległości : Hałaczkiewicz Stanisław Leonard. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2023-09-28].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 14 grudnia 1922, s. 908.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 98.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 377.
Bibliografia
- Hałaczkiewicz Stanisław Leonard. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.60-5091 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-09-28].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
- Artur Ochał: Słownik oficerów i chorążych Korpusu Ochrony Pogranicza w Suwałkach (1929-1939). Suwałki: Augustowsko-Suwalskie Towarzystwo Naukowe, 2009. ISBN 978-83-915778-1-3.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.