Stanisław Czarkowski

porucznik
Data i miejsce urodzenia	2 grudnia 1904 Radomsko
Data i miejsce śmierci	10 stycznia 1989 Polanica-Zdrój
Przebieg służby
Lata służby	1926-1947
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	9 pułk artylerii polowej 1 Karpacki pułk artylerii lekkiej 7 pułk artylerii przeciwpancernej
Stanowiska	dowódca plutonu oficer zwiadowczy dywizjonu dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Stanisław Czarkowski (ur. 2 grudnia 1904 w Radomsku, zm. 10 stycznia 1989 w Polanicy-Zdroju) – porucznik artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Ukończył w Kielcach Państwowe Gimnazjum im. Jana Śniadeckiego, zdając maturę w 1926 roku. W latach 1926–1929 absolwent Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. 15 sierpnia 1929 roku awansował do stopnia podporucznika z 106. lokatą w korpusie oficerów artylerii oraz przydziałem do 9 pułku artylerii polowej^[1][2][3]. Dowodził plutonem, a 1 stycznia 1933 roku awansował na porucznika z 15. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[4], a także był oficerem zwiadowczym dyonu oraz dowodził baterią i pułkową szkołą podoficerską. W latach 1936–1937 w Centrum Wyszkolenia Artylerii ukończył kurs jazdy konnej i zaprzęgami. Ponownie dowodził baterią po powrocie do pułku, a od 1 marca 1938 roku był w pułku pomocnikiem dowódcy III dyonu (detaszowanego) ds. gospodarczych^[3].

W marcu 1939 roku po mobilizacji dowodził pozostałościami III dyonu. W czasie kampanii wrześniowej przeprowadził mobilizację pozostałych jednostek, a następnie wraz z pozostałościami odszedł do Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej nr 9. Uczestniczył w walkach na Podlasiu, ostatnio w baterii haubic dyonu artylerii lekkiej Zgrupowania „Brzoza” jako oficer zwiadowczy. Po kapitulacji Samodzielnej Grupu Operacyjnej „Polesie” próbował wydostać się z okrążenia, ale został wzięty do niewoli 8 października 1939 roku^[3]. W latach 1939–1940 przebywał w Oflagu II B Arnswalde, a w latach 1940–1945 w Oflagu VII A Murnau. Skierowany po uwolnieniu do 2 Korpusu Polskiego, gdzie od czerwca 1945 do lutego 1946 roku służył w 1 Karpackim pułku artylerii lekkiej, a od lutego 1946 do kwietnia 1947 roku w 7 pułku artylerii przeciwpancernej i dowodził w nim baterię techniczną. Ukończył kursy: artylerii przeciwpancernej oraz kierowców czołgów i samochodów^[3].

Po przybyciu do Wielkiej Brytanii został odkomenderowany do dowództwa brygady. W kwietniu 1947 roku został zdemobilizowany, a 28 maja powrócił do kraju. Początkowo w Zakładach Starachowickich był zatrudniony jako kierownik transportu, ale w związku z trudnościami mieszkaniowymi przeniósł się we wrześniu 1947 roku do Polanicy-Zdroju^[5]. W latach 1947–1949 był kierownikiem zarządu nieruchomości miejskich, a później kolejno: w latach 1949–1950 referentem administracyjnym w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym, w 1950 roku kierownikiem transportu w Kopalni „Konrad” w Iwinach k. Bolesławca i w latach 1950–1957 referentem BHP oraz referentem technicznym w tartaku i stolarni w Polanicy. Od 1957 roku do emerytury pracował w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym jako kierownik eksploatacyjny. Zmarł 10 stycznia 1989 roku w Polanicy Zdroju^[5].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[6] – nr 13639

• Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T-2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 266-267. ISBN 978-83-934259-5-2.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.