Sphaerodoridium balticum – gatunek wieloszczeta z rzędu Phyllodocida i rodziny Sphaerodoridae. Zamieszkuje wody morskie i słonawe północnej części Europy. Wchodzi w skład zoobentosu. Bytuje w podłożu piaszczystym i mulistym.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1933 roku przez Hansa Reimersa jako Sphaerodorum balticum^[1][2]. Jako miejsce typowe wskazano Morze Bałtyckie u wybrzeży Kilonii na głębokości 6–8 m^[1][3]. W 1961 roku Jörgen Lützen przeniósł ten gatunek do rodzaju Sphaerodoridium, definiując go jako obejmujący formy o krótkim ciele^[4][5]. W 1971 roku Olga Hartman i Kristian Fauchald utworzyli nowy rodzaj Sphaerodoropsis^[6]. W 1974 roku Fauchald zdefiniował go jako obejmujący formy o krótkich ciałach, pozbawionych szypułek guzkach makroskopowych i złożonych szczecinkach, włączając doń S. baltica^[5]. W 2019 roku María Capa i inni zrewidowali systematykę Sphaerodoridae na podstawie danych morfologicznych i molekularnej analizy filogenetycznej, przenosząc omawiany gatunek do Sphaerodoridium^[3]. Według stanu na 2021 roku zmiany tej nie uwzględniono jeszcze w bazie World Polychaeta Database^[2].

Wieloszczet o ciele stosunkowo krótkim i grubym, w zarysie owalnym, silnie zwężonym ku obu końcom^[3][7]. Osobniki dorosłe osiągają od 1,3 do 2,2 mm długości oraz około 0,5 mm szerokości. Ich ciało buduje od 10 do 18 segmentów zaopatrzonych szczecinki (chetigerów)^[3]. Barwa ciała waha się od żółtej po brązową^[7].

Prostomium jest zlane z pierwszym segmentem ciała w część głowową^[3], słabo zaznaczone^[7]. Mogąca się wywracać na zewnątrz część gardzieli (ryjek) pozbawiona jest uzbrojenia^[8]. Wszystkie przydatki prostomium są dłuższe niż szerokie, o palcowatym kształcie i gładkiej powierzchni. Palcowate głaszczki i cztery czułki boczne są u podstawy zaopatrzone w trzy lub cztery papille lub ostrogi. Tak długi jak czułki boczne lub nieco od nich krótszy czułek środkowy pozbawiony jest ostróg^[3]. Pierwszy segment ciała zaopatrzony jest w papille i parę cirrusów mackowatych^[7] o budowie podobnej do czułka środkowego. Nie występują w części głowowej papille czułkowate^[3]. Po grzbietowej stronie części głowowej występuje para ciemnych, podskórnych oczu^[3][7].

Segmenty ciała od drugiego chetigeru wzwyż mają po stronie grzbietowej po jednym poprzecznym rzędzie guzków makroskopowych^[3], liczącym ich od 2 do 9^[7]. Guzki te ponadto układają się w 8 lub 9 rzędów podłużnych. Guzki makroskopowe są kuliste, gładkie, siedzące, pozbawione szypułek. Ponadto na każdym segmencie występują dodatkowe papille o kulistym kształcie po stronie grzbietowej rozmieszczone w dwóch lub trzech poprzecznych szeregach, a po stronie brzusznej w trzech poprzecznych szeregach. Na segmentach środkowej części ciała papillów tych po stronie grzbietowej jest około 20. Nie występują guzki mikroskopowe^[3].

Parapodia są jednogałęziste^[8], stożkowate^[7][8], tak szerokie jak długie, począwszy od trzeciego segmentu ze szczecinkami (chetigeru) zaopatrzone w palcowate płaty acikularne, każdy z pojedynczą, prostą acikulą^[3]. Cirrusy wyrastające po brzusznych stronach parapodiów są palcowate^[7][3] i sięgają daleko poza płaty acikularne^[3]. Każde parapodium ma cztery kuliste papille parapodialne (dwa grzbietowe i dwa tylne)^[3] oraz trzy guzki końcowe (terminalne)^[7]. Na parapodium znajduje się od 5 do 7 jednozębnych, delikatnie piłkowanych szczecin złożonych, których blaszki środkowe są od 5 do 8 razy dłuższe niż szerokie. Parapodia przednich segmentów ciała pozbawione są tęgich haczyków^[3].

Pygidium zaopatrzone jest w parę zaokrąglonych^[7], przypominających guzki makroskopowe cirrusów analnych oraz w palcowate papille analne położone pośrodkowo-brzusznie^[3].

Gatunek ten wykazany został z Morza Bałtyckiego, cieśnin Sund i Kattegat, Morza Północnego, Morza Norweskiego i Morza Barentsa^[7][3]. W wodach polskiego Bałtyku stwierdzony został jednokrotnie w Głębi Bornholmskiej^[9].

Larwami są trochofory wchodzące w skład zooplanktonu. Późniejsze stadia należą do zoobentosu^[2]. Żyją zagrzebane w osadach na dnie mórz. Wybierają podłoże piaszczyste lub muliste. W morzach spotykane są głównie na głębokości od 6 do 20 m, ale zamieszkują także wody słonawe^[7].