Sobór św. Sergiusza z Radoneża w Ufie
| sobór parafialny | |||||||||||||||||||||
 Widok ogólny | |||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Republika | |||||||||||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||||||
| Eparchia | |||||||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
5/18 lipca; 25 września/8 października | ||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Baszkortostanu  | |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Rosji  | |||||||||||||||||||||
 54°42′39,5″N 55°58′03,7″E/54,710972 55,967694
| |||||||||||||||||||||
Sobór św. Sergiusza z Radoneża – prawosławny sobór w Ufie, w rejonie kirowskim, w jurysdykcji eparchii ufijskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, dawniej katedra tejże eparchii.
Historia
Pierwszą cerkiew na miejscu obecnie funkcjonującej świątyni wzniesiono w XVI w. z myślą o strzelcach i kanonierach służących na ufijskim Kremlu. Budowla ta uległa zniszczeniu podczas pożaru w 1774 razem z całym kompleksem Kremla. W 1777 na jej miejscu zbudowano nowy obiekt sakralny, który funkcjonował do 1867. Rok później rozpoczęto prace przy budowie kolejnej cerkwi, drewnianej na kamiennym fundamencie[1].
Ikonostas do świątyni wykonał w 1894 Trapieznikow z fundacji ufijskiego kupca Cziżewa, dwie ikony ze scenami z żywota patrona soboru napisał dla świątyni Michaił Niestierow, kilka ikon, kioty i pozłotę ikonostasu wykonał protojerej Fiodor Troicki[1].
13 lub 14 maja 1919 ikoną św. Sergiusza z Radoneża przechowywaną w soborze pobłogosławiono admirała Aleksandra Kołczaka[1].
W 1933, gdy władze radzieckie zamknęły sobór Zmartwychwstania Pańskiego w Ufie, cerkiew św. Sergiusza stała się soborem katedralnym eparchii[2]. Sobór św. Sergiusza z Radoneża nigdy nie został zamknięty[1], jako jedyna z cerkwi eparchii ufijskiej, jednak w okresie wielkiego terroru, w 1937 aresztowane zostało całe służące w nim duchowieństwo, a także biskup ufijski Grzegorz, którego następnie skazano na śmierć i rozstrzelano[2]. Cerkiew przez pięć lat była nieużytkowana. W obiekcie ponownie zaczęły odbywać się nabożeństwa w 1942, gdy do Ufy przybył hieromnich Ksenofont (Siniutin). Po tej dacie, do końca II wojny światowej parafianie i duchowieństwo soboru przekazali znaczne sumy na cel wspierania Armii Czerwonej, za co w 1945 wszyscy służący w cerkwi duchowni i pracujący w niej świeccy otrzymali medale Medale „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”[1].
Po wojnie cerkiew była kilkakrotnie remontowana, odnawiano znajdujące się w jej wnętrzu freski, całkowicie zacierając ich pierwotny wygląd. Przetrwał natomiast XIX-wieczny ikonostas[2].
Przypisy
- ↑ a b c d e Свято-Сергиевский кафедральный собор. [online], Все об Уфе и не только [dostęp 2016-03-29] (ros.).
- ↑ a b c Светлана, Свято-Сергиевский кафедральный собор (г. Уфа РБ) [online], likirussia.ru [dostęp 2016-03-29].