Snycerstwo – stara dziedzina sztuki zdobniczej – sztuka rzeźbienia w drewnie – rodzaj rzemiosła artystycznego. Dawniej także w kamieniu^[1].

Snycerstwo w niektórych okresach dziejów było przodującą gałęzią rzeźby. Znane już prawdopodobnie w górnym paleolicie^[2], rozwinęło się w starożytności i we wczesnym średniowieczu. Rozkwit przeżyło w późnym gotyku (krucyfiksy, polichromowane płaskorzeźby i rzeźby ołtarzowe) i baroku (wyposażenie wnętrz kościołów – ołtarze z figurami świętych, putta, ambony, stalle, konfesjonały).

Wybitnymi przykładami sztuki snycerskiej są: Krucyfiks Gerona, Madonna z Krużlowej, Pietà z Lubiąża i twórczość Wita Stwosza: Święta Anna Samotrzeć, Ołtarz Bamberski, Ołtarz Wita Stwosza w Krakowie.

Snycerstwo jest szczególnie charakterystyczne dla sztuki ludowej (świątek).

Do rzeźbienia w drewnie używa się specjalnych dłut, pobijanych knyplem. Dłuta te mogą być płaskie (proste lub skośne) albo o ostrzu w kształcie litery V lub U, dodatkowo dla wykonywania specjalnych cięć używa się dłut odpowiednio wyprofilowanych.

• Snycerka – artystycznie rzeźbiony w drewnie element mebla lub wyposażenia wnętrza (np. boazerii).
• Snycerz – rzemieślnik specjalizujący się w rzeźbieniu w drewnie.