Skierniewka Lewa
| część Skierniewic | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miasto | |
| W granicach Skierniewic |
1926 |
| Strefa numeracyjna |
(+48) 46 |
| Kod pocztowy |
96-100 |
| Tablice rejestracyjne |
ES |
Położenie na mapie Skierniewic  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
 51°57′39″N 20°07′23″E/51,960833 20,123056
| |
Skierniewka Lewa – dawna wieś w powiecie skierniewickim, od 1926 roku w granicach miasta Skierniewice[1]. Skierniewka Lewa rozpościera się między rzeką Łupią a Zwierzyńcem, zabudowania wsi ciągnęły się wzdłuż dzisiejszej ul. Nowomiejskiej[2]. Miejscowość była siedzibą gminy Skierniewka[3].
Na obszarze dawnej wsi znajdują się współczesne dzielnice: Osiedle Makowska, Sobediany i Ławki.
Historia
Obszar późniejszej Skierniewki Lewej był pierwotnie częścią istniejącej od XIV w. wsi Skierniewice leżącej w kasztelanii łowickiej stanowiącej uposażenie arcybiskupstwa gnieźnieńskiego (od XVII w. pod nazwą Księstwo Łowickie). W roku 1457 arcybiskup gnieźnieński Jan Odrowąż ze Sprowy utworzył miasto Skierniewice z podupadłej wsi Dęba oraz części wsi Skierniewice; obszar późniejszej Skierniewki Lewej oraz Skierniewki Prawej pozostał wówczas w granicach oddzielnej od miasta wsi Skierniewice[4].
W 1795 r. wieś Skierniewice (również pod nazwami Łupia Skierniewska[5], Skierniewska Wieś[6]) była wsią arcybiskupstwa gnieźnieńskiego w granicach Księstwa Łowickiego w ziemi rawskiej województwa rawskiego, należała do parafii w sąsiednim mieście Skierniewice. Wieś liczyła wówczas 32 domy z 207 mieszkańcami[7].
Pierwsza wzmianka o Skierniewce Lewej i Prawej jako o oddzielnych wsiach pochodzi z 1822, wówczas miejscowość liczyła 30 domów i 266 mieszkańców[7]. Nazwa Skierniewka bez wyróżników Lewa i Prawa przestała być używana w administracji po 1870[8]. W roku 1926 miejscowość wraz ze Skierniewką Prawą, Skierniewką Poduchowną i Szwabami włączono w granice miasta[1].
Charakter
Skierniewka Lewa graniczy od południa i zachodu z Lasem Zwierzynieckim, od północy i wschodu ogranicza ją rzeka Łupia[2]. Głównymi drogami dzielnicy są ul. Makowska oraz Zwierzyniecka łączące centrum Skierniewic kolejno z Wolą Makowską oraz Makowem; łączą się tu linie kolejowe nr 1 i 11. Dzielnica charakteryzuje się zabudową głównie jednorodzinną skupioną wzdłuż kilku głównych ulic (Nowomiejska, Makowska, Zwierzyniecka); duży udział mają tu grunty orne oraz nieużytki. Przy ul. Nowomiejskiej 58 znajduje się budynek dawnego urzędu gminy Skierniewka.
W północno-zachodniej części Skierniewki Lewej przy granicy ze wsią Mokra Lewa leży Osiedle Makowska stanowiące skupisko gęstej zabudowy jednorodzinnej, z kolei w zachodniej części dzielnicy między linią kolejową nr 1 a centrum miasta znajduje się dawna dzielnica willowa z zabytkowymi obiektami, takimi jak Willa Kozłowskich oraz Willa Rybickiego. Na północ od linii kolejowej nr 11, w okolicach ul. Ludwika Waryńskiego leży dzielnica nazywana zwyczajowo Sobedianami z gruntami Instytutu Sadownictwa oraz dawna osada młyńska[1] Ławki.
Przypisy
- ↑ a b c Dz.U. z 1926 r. nr 66, poz. 392
- ↑ a b Jan Józefecki, Dzieje Skierniewic 1359 – 1975, 1988, s. 252 (pol.).
- ↑ Jan Józefecki, Materiały do słownika historyczno-geograficznego miejscowości powiatu skierniewickiego od 1867 r., 2012, s. 340 (pol.).
- ↑ Jan Jóżefecki, Dzieje Skierniewic 1359 – 1975, 1988, s. 49 (pol.).
- ↑ Karol de Perthées, Mappa szczegulna woiewodztwa rawskiego : zrządzona z innych wielu mapp mieyscowych tak dawniey iak i swiezo odrysowanych tudziesz goscincowych i niewątpliwych wiadomosci wszystko wedlug regul geograficznych i obserwacyi astronomicznych, polona.pl, 1806 [dostęp 2024-12-31] (pol.).
- ↑ Karta Królestwa Polskiego / Топографическая Карта Царства Польского / Carte Topographique du Royaume de Pologne (Mapa Kwatermistrzostwa) 1:126 000, 1843 [dostęp 2024-12-31].
- ↑ a b Jan Józefecki, Materiały do słownika historyczno-geograficznego miejscowości powiatu skierniewickiego od 1867 r., 2012, s. 339 (pol.).
- ↑ Jan Józefecki, Materiały do słownika historyczno-geograficznego miejscowości powiatu skierniewickiego od 1867 r., 2012, s. 453 (pol.).