Sindae (kor. 신대왕, chiń. trad. 新大王; dosł. „nowy wielki król”; imię osobiste Paekko^[1]; zm. 179) – król Koguryŏ, największego z Trzech Królestw Korei, panujący latach 165–179^[2].

Według Kronik Trzech Królestw, był młodszym bratem długowiecznego króla T’aejodae (53–146?)^[3], chociaż współcześnie część historyków podejrzewa, że mógł być raczej jego synem^[1].

Podczas rządów poprzednika, króla Ch’adae, Paekko ukrywał się w górach, gdyż „bał się, że wyniknie zawierucha i stanie się nieszczęście”^[3]. Objął tron po tym, jak minister Myŏngnim Tap-bu (명림답부) obalił okrutnego Ch’adae^[1]. Po naradzie możnych, dworzanin Ŏjiryu posłał po Paekko, by wrócił do stolicy, po czym przekazał mu królewską pieczęć^[3].

Na wiosnę 166 roku ogłosił powszechną amnestię^[3]. Ch’uanowi, synowi obalonego Ch’adae, nadał ziemię na obrzeżu kraju i tytuł książęcy^[1][3]. W tymże roku ustanowił urząd głównego ministra (kor. 국상, 國相 – „minister państwa, premier”), którym został Myŏngnim Tap-bu^[3].

W kolejnych latach Koguryŏ musiało się zmierzyć z atakami ze strony hanowskiej (chińskiej) komanderii Xuantu. Według Kronik Trzech Królestw przy pierwszym z ataków, w 168 roku, król „okazał pokorę”, ale w 172 roku Koreańczycy stanęli do walki i rozbili przeciwnika dzięki skutecznej obronie twierdz i kontruderzeniu kawalerii^[3].

W 176 roku król wyznaczył swojego syna Nammu (późniejszy król Kogukch’ŏn) na następcę. Zmarł w 179, w dwunastym miesiącu; otrzymał pośmiertnie imię Sindae^[3].