Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Sengfu

Sengfu
僧副
Data i miejsce urodzenia

V wiek
Qixian

Data i miejsce śmierci

VI wiek
Kaishan si

Szkoła

wczesny chan

Nauczyciel

Bodhidharma

Zakon

chan

Sengfu (chiń. 僧副 Sēngfù; ur. V wiek, zm. VI wiek) – mistrz chan, pierwszy uczeń Bodhidharmy.

Życiorys

Pochodził z Qixian w Taiyuan (obecnie prowincja Shanxi) na dalekiej północy Chin. Wędrował po Chinach poszukując nauczyciela medytacji. Ostatecznie trafił na mistrza dhjany Bodhidharmę[1]. Po poznaniu Bodhidharmy w jaskini, Sengfu formalnie „porzucił dom”, czyli został mnichem. Przybrał buddyjskie, pełne skromności imię Sengfu, które oznacza „Zastępca mnicha”. Siedzieli w jaskini Bodhidharmy i dyskutowali o najgłębszych problemach buddyzmu. Po przeniknięciu do granic „istoty medytacji” (chiń. dingxue zong) Sengfu opuścił swojego nauczyciela i rozpoczął wędrówkę po różnych centrach nauczających sutr. Wtedy też zrozumiał, że „uczenie się zależy tylko od siebie samego, gdyż mędrcy nie mają słów”.

Pomiędzy 494 a 497 rokiem Sengfu przybył do południowej stolicy Jiankangu, gdzie przebywał w klasztorze Dinglinxia na górze Zhong. Wiadomo, że bardzo podobały mu się okoliczne lasy oraz spokój panujący w tym miejscu. Chociaż cieszył się wielkim szacunkiem u mnichów i ludzi świeckich, nieustannie odmawiał zaproszeniom wysyłanym przez panującą elitę. Ponieważ odmówił także spotkania z cesarzem Wu, wiadomo, że przebywał w tym klasztorze jeszcze w roku koronacji cesarza, czyli w roku 502.

Wkrótce podjął misjonarską podróż do Syczuanu i znów powrócił do Dinglinxia si. W końcu cesarz rozkazał wybudowanie miejsca dla mistrzów i uczniów medytacji w klasztorze Kaishan. Ponieważ klasztor został założony w 515 roku, musiało to stać się niedługo po tym fakcie. Sengfu przed zamieszkaniem w tym klasztorze również zademonstrował swoją niezależność i ascetyzm[2]. Doszło tu bowiem do zderzenia zgrzebnego i ascetycznego buddyzmu północnego z atmosferą pełnego przepychu buddyzmu dworskiego z południa.

W 515 roku Sengfu przeżył szczególne doświadczenie religijne; na górze pojawił się przed nim duch, który wręczył mu kopię Huiyin sanmei jing (Sutra o samadhi Pieczęci Mądrości Tathagaty). Została ona wykorzystana do wyleczenia księcia Nanpinga (476–533) z jego choroby.

Jego ascetyczne nastawienie zostało również pogwałcone w czasie jego ostatniej, śmiertelnej choroby, gdy został zarzucony wspaniałymi prezentami, które odrzucił. W instrukcji przed śmiercią zażyczył sobie, aby jego ciało pozostawiono w górach dla pożytku zwierząt i ptaków. Po jego śmierci postawiono stelę, na której upubliczniono jego cnoty i zasługi. Tekst został napisany przez księcia Yi z Xiangdong, przyszłego cesarza Yuana[3].

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

Przypisy

  1. ↑ Nie ma tu absolutnej pewności, czy był to faktycznie Bodhidharma, bowiem jego biografia w Xu gaoseng zhuan używa tylko nazwiska Dharma.
  2. ↑ Ponieważ jednak zamieszkał w tym klasztorze, można przypuszczać, że część jego zachowania wynikała z pozy, a może i wyrachowania.
  3. ↑ John R. McRae. The Northern School and the Formation of Early Chʻan Buddhism. Ss 19-21.
  4. ↑ Zutang ji umiejscawia go w linii przekazu patriarchów jako ucznia Piątego Patriarchy Damana Hongrena. Inne teksty podają, że był uczniem Drugiego Patriarchy Huike. Najpewniej jednak nie był związany w ogóle z Patriarchami. Jego chan był zupełnie niezależną linią przekazu Dharmy. Znany także jako Songyue Hui’an.

Bibliografia

  • John R. McRae: The Northern School and the Formation of Early Chʻan Buddhism. Honolulu: University of Hawaii Press, 1986. ISBN 0-8248-1056-2.
Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Sengfu