Schempp-Hirth Cirrus
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Schempp-Hirth |
| Konstruktor |
Klaus Holighaus |
| Typ | |
| Konstrukcja |
górnopłat o konstrukcji kompozytowej |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
20 stycznia 1967 |
| Lata produkcji |
1967–1977 |
| Liczba egz. |
183 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
17,74 m |
| Wydłużenie |
24,9 |
| Długość |
7,20 m |
| Wysokość |
1,70 m |
| Powierzchnia nośna |
12,6 m² |
| Profil skrzydła |
Wortman FX 66-196->FX 60-126 |
| Masa | |
| Własna |
276 kg |
| Startowa |
400 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
220 km/h |
| Prędkość minimalna |
78 km/h |
| Prędkość min. opadania |
0,5 m/s |
| Doskonałość maks. |
44 przy 85 km/h |
| Dane operacyjne | |
Schempp-Hirth Cirrus – szybowiec wyczynowy klasy otwartej. Pierwsza konstrukcja laminatowa firmy Schempp-Hirth.
Historia
Szybowiec został zaprojektowany przez Klausa Holighausa, który wykorzystał swe doświadczenia z prac przy szybowcu D-36. W budowie maszyny zastosowano nowatorskie rozwiązania, została zbudowana w technologii FRP czyli tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknem szklanym. Ponadto Holighaus zastosował w konstrukcji stalową konstrukcję centralnej części kadłuba, do której mocowane były skrzydła. Stało się to stałym rozwiązaniem w jego kolejnych konstrukcjach[1]. Prototyp, wyposażony w usterzenie Rudlickiego, oblatano 20 stycznia 1967 r. Podczas lotów stwierdzono występowanie flatteru przy prędkościach rzędu 220–230 km/h. W trakcie prac rozwojowych problem został usunięty przez konstruktora[2].
Produkcja seryjna została wdrożona w 1968 r., do 1971 r. zbudowano 107 egzemplarzy szybowca. W egzemplarzach seryjnych budowano maszyny z klasycznym usterzeniem. Jego produkcja została również podjęta na licencji w Jugosławii[1].
W 1968 r. w 11. Szybowcowych Mistrzostwach Świata w Lesznie pięciu zawodników latało na szybowcach Schempp-Hirth Cirrus w klasie otwartej. Zwyciężył lecący na nim Harro Wöndl z Austrii, na dziewiątym miejscu został sklasyfikowany Charles Yates z Kanady[3]. W 1974 r. w australijskim mieście Waikerie rozegrano 14. Szybowcowe Mistrzostwa Świata. Po raz kolejny Cirrus udowodnił, że jest konstrukcją pozwalająca mierzyć się z najlepszymi szybowcami na świecie. Dwóch zawodników, latających na Cirrusach, uplasowało się w pierwszej dziesiątce klasy standard. Ben Green z USA był dziewiąty, a K. Ahrens z RFN dziesiąty[4].
Konstrukcja
Skrzydło ze skrzynkowym dźwigarem z laminatu. W kesonie noskowym umieszczono zbiorniki na balast wodny (50 litrów w każdym skrzydle). Lotki bezszczelinowe, hamulce aerodynamiczne systemu DFS umieszczone zarówno na górnej i dolnej powierzchni płata. Szybowiec nie posiada klap. Kadłub, o kształcie tzw. „kijanki”, posiada w centralnej części stalowy szkielet spawany, do którego jest montowana część ogonowa z usterzeniem w układzie T, podwozie oraz skrzydła. Cześć ogonowa jest wykonana w technologii skorupowej z wręgami usztywniającymi, na jej końcu znajduje się zasobnik spadochronu hamującego. Kabina obszerna, pilot latał w pozycji siedzącej. Pedały i fotel regulowane. Podwozie w układzie rowerowym z chowanym kołem głównym i niesterowanym kółkiem ogonowym. Amortyzacja koła za pomocą krążków gumowych, na goleni podwozia jest umieszczony zaczep do lotów na holu[5].
Przypisy
- ↑ a b Designed by Klaus Holighaus (1964-1994). Schempp-Hirth Flugzeug-Vertriebs GmbH. [dostęp 2024-12-30]. (ang.).
- ↑ Glass, Litwińczyk, Margański 1970 ↓, s. 31.
- ↑ 11 Szybowcowe Mistrzostwa Świata - Leszno. Medale na skrzydłach. [dostęp 2024-12-30]. (pol.).
- ↑ 14 Szybowcowe Mistrzostwa Świata - Waikerie. Medale na skrzydłach. [dostęp 2024-12-30]. (pol.).
- ↑ Skrzydlata Polska i 7'1969 ↓, s. 18.
Bibliografia
- Szybowiec Schempp-Hirth Cirrus NRF. „Skrzydlata Polska”. 7/1969, 16 luty 1969. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- Andrzej Glass, Mieczysław Litwińczyk, Edward Margański: Szybowce mistrzostw świata. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1970. OCLC 918489807.