Sapindikarana ("uczynienie [zmarłego] sapindą"^[1]) – jedna z pięciu kategorii ofiar hinduistycznych za przodków śraddha (श्राद्ध) opisanych w dziele Jadźńjawalkjadharmaśastra^[2].

Sapindikarana odprawiona winna być rok po ceremonii pogrzebowej (czyli w warunkach hinduizmu najczęściej po kremacji). Akceptowane było jednak skrócenie tego okresu np. do sześciu tygodni. Wystarczającym powodem by tak postąpić były:

• ślub
• narodziny chłopca
• inna szczególna uroczystość rodzinna
• szczególnie szczęśliwy dzień

Celem przeprowadzenia tej śraddhy było zakończenie trwania duszy zmarłego w formie błąkającego się ducha typu preta i zmiany jego statusu na "ojca" (przodka) określanego terminem pitry^[3]. Wtedy dopiero stawał się w pełni mieszkańcem mitycznego świata przodków pitryloki. Dzięki temu statusowi, wierzono, że dusza zmarłego, jako pełnoprawny przodek, może uczestniczyć w ważnych zdarzeniach rodzinnych, na czym zależało żyjącym^[4].

Śraddha sapindikarana była rytuałem indywidualnym. Syn lub w zastępstwie inny bliski krewny z linii męskiej, przygotowywał cztery naczynia, które następnie napełniał sezamem, substancjami zapachowymi i wodą. Ich liczba reprezentowała trzech poprzednich męskich przodków (już będących mieszkańcami pitryloki) i ostatnio zmarłego. Ofiarnik przelewał mieszaninę z czwartego naczynia dedykowanego ostatnio zmarłemu do trzech pozostałych. Równocześnie recytował modlitwę o wspólnocie.

• Hanna Wałkówska: Kult zmarłych w Indiach starożytnych. Studia z etnografii Indii. Wyd. 1. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1973, seria: Prace Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Seria A , Nr 156. Brak numerów stron w książce