SMS Magnet
 SMS "Magnet" od strony rufy | |
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Wodowanie | |
 K.u.K. Kriegsmarine
| |
| Wejście do służby |
5 lipca 1896[1] |
| Wycofanie ze służby |
1918 |
| Los okrętu |
złomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
485,04 t konstrukcyjna |
| Długość |
71 m[2] |
| Szerokość |
8,2 m |
| Zanurzenie |
2,4 m[2] (3,3 m wg Conway's) |
| Napęd | |
| maszyna parowa o mocy 5645 KM | |
| Prędkość |
25,7 węzły |
| Uzbrojenie | |
| do 1916: 6 x armata okrętowa 47 mm 2 x wyrzutnia torpedowa kal. 450 mm od 1916: 2 x armata okrętowa 70 mm L/45 4 x armata okrętowa 47 mm 3 x wyrzutnia torpedowa kal. 450 mm | |
| Załoga |
80 |
SMS Magnet – austro-węgierska kanonierka torpedowa z końca XIX wieku i okresu I wojny światowej. Jeden z okrętów zakupionych podczas poszukiwań typu okrętu najlepiej dostosowanego do potrzeb Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine.
Podczas prób 5-godzinnych osiągnął prędkość 25,72 węzła, przewyższającą projektową (24 węzły)[2]. Był ostatnią zbudowaną austro-węgierską kanonierką torpedową, i stanowił ogniwo przejściowe do niszczycieli projektu Schichaua.
W dniu 20 grudnia 1914 brał udział w zatopieniu w Poli francuskiego okrętu podwodnego „Curie”[3]. 2 sierpnia 1916 roku był storpedowany przez włoski okręt podwodny „Salpa”. Po remoncie i modernizacji uzbrojenia został ponownie wcielony do służby.
„Magnet” przetrwał I wojnę światową. W 1920 roku został przekazany do Włoch i tam złomowany.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ http://www.kuk-kriegsmarine.at/magnet.htm
- ↑ a b c d Erwin Sieche: Torpedoschiffe und Zerstörer der K. u. K. Marine. Wölfersheim-Berstadt: Podzun-Pallas-Verlag, 1996, seria: Marine-Arsenal: Band 34. ISBN 3-7909-0546-1. s.16
- ↑ Tadeusz Klimczyk. Jak Curie stał się U-14. „Morze, Statki i Okręty”. 7-8/2008. s. 73.
Bibliografia
- Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway's All The World's Fighting Ships 1880-1905. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5.
