Ryszard Jegorow (ur. 1 sierpnia 1924 roku w Pińsku) – polski prozaik.

Lata dziecięce i okres okupacji spędził w Puławach. W 1945 ukończył Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych. W latach 1944–1955 służył w jednostkach pancernych Ludowego Wojska Polskiego. Jako prozaik debiutował na łamach dziennika "Żołnierz Wolności" w 1953 roku, gdzie pracował jako reporter do 1955. Do roku 1955 był zawodowym wojskowym. Następnie 1956-1959 był redaktorem w wydawnictwie MON. Od 1960 zajmuje się wyłącznie działalnością literacką. Członek Związku Literatów Polskich (1975-1983), w którym był m.in. członkiem Komisji Zarządu Głównego do spraw współpracy z wojskiem oraz członkiem Zarządu Oddziału Lubelskiego. Od 1983 członek reaktywowanego Związku Literatów Polskich.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Srebrny Krzyż Zasługi (1946)^[1]
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• odznaczenia wojenne

• 1963 - nagroda III stopnia Ministra Obrony Narodowej
• 1979 - nagroda I stopnia im. Bolesława Prusa za powieść "Prawem kaduka"

• "Widmo znad Sommy", wraz ze Stafanem Krakowskim, Warszawa 1961

• "Misja generała Bethouarta", wraz ze Stefanem Krakowskim, Warszawa 1959
• "Upadek regenta", wraz ze Stefanem Krakowskim, Warszawa 1959
• "Szesnasta pancerna", nr 8/67, Warszawa z 1967

• "Prawem kaduka" (1979)
• "Zemsta księcia" (1981)
• "Dekret królewski" (1984)
• "Wojna z Lwem Północy" (1989)

• "Ziemia płonie" (1961)
• "Burzany" (1962, wspólnie z Józefem Sobiesiakiem)
• "Pajęczyna" (zbiór opowiadań, 1968)
• "Sędziowie bez togi" (1968)
• "Synowie tej ziemi" (1972)
• "Przyczółek" (1976)
• "Rewanż" (1977)
• "Echa puszczy" (1986)
• "Porywy serca" (1997) - na podstawie biografii Adama Chmielowskiego

• Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 2, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 463-464
• Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9. Brak numerów stron w książce