Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Rudolf Ostrihansky

Rudolf Ostrihansky
Ilustracja
kpt. Rudolf Ostrihansky
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

25 lipca 1895
Kopki

Data i miejsce śmierci

5 października 1963
Wrocław

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

11 pułk artylerii polowej
8 pułk artylerii polowej
28 pułk artylerii polowej
Oficerska Szkoła Artylerii
Centrum Wyszkolenia Artylerii
8 pułk artylerii ciężkiej
4 pułk artylerii ciężkiej
28 pułk artylerii lekkiej
Związek Walki Zbrojnej
Armia Krajowa

Stanowiska

wykładowca w Centrum Wyszkolenia Artylerii
dowódca dywizjonu artylerii
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku artylerii
komendant okręgu ZWZ
komendant okręgu AK

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Wojska (czterokrotnie) Krzyż Armii Krajowej Medal Waleczności (Austro-Węgry)
Oficerowie 8 pułku artylerii polowej - pierwszy z lewej siedzi kpt. Rudolf Ostrihansky, a drugi z prawej płk Juliusz Rómmel.

Rudolf Ostrihansky (ur. 25 lipca 1895[a] w Kopkach, zm. 5 października 1963 we Wrocławiu) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Ludwika, absolwenta Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu, i Aranki z domu Denéf. Uczęszczał do gimnazjum w Jarosławiu, Gorlicach i Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie. W 1914 roku w Wiedniu złożył maturę.

Od listopada 1914 r. służył w cesarskiej i królewskiej Armii, jako jednoroczny ochotnik (ze stopniem fähnricha). W 1915 roku ukończył szkołę podchorążych artylerii w Sopron. Następnie walczył na Bałkanach i we Włoszech, wziął udział w bitwach nad Isonzo. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Armat Polowych Nr 28 (w 1916 przemianowany na Pułk Haubic Polowych Nr 2, a w 1918 na Pułk Artylerii Polowej Nr 102). Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej[1][2]. Zakończył służbę w stopniu Oberleutnantporucznika.

Od 16 listopada 1918 roku pełnił służbę w Wojsku Polskim. Uczestnik walk w obronie Lwowa i wojny z bolszewikami. Do końca tej wojny zajmował stanowisko dowódcy baterii w 11 pułku artylerii polowej, a w roku 1921 został pełniącym obowiązki dowódcy dywizjonu[3]. W I kwartale 1921 roku por. art. Rudolf Ostrihansky został przeniesiony z 11 pap-u do 8 pułku artylerii polowej[4]. W dniu 12 lutego 1921 roku mianowano go na stopień kapitana. Na dzień 1 czerwca 1921 r. pełnił służbę w 8 pułku artylerii polowej[5]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w randze kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 229 lokatą w korpusie oficerów artylerii (służył wówczas w 28 pułku artylerii polowej)[6]. W roku 1922 ponownie dowodził baterią i szkolił się na kursie w Grudziądzu. Na kursach doszkalających przebywał również w roku 1923 i 1924 (kurs dowódców dywizjonów i baterii)[3]. W roku 1923 zajmował 217 lokatę wśród kapitanów artylerii w swoim starszeństwie[7] i nadal pełnił służbę w 28 pap[8]. W roku 1924 jako nadetatowy oficer 28 pułku artylerii polowej pełnił służbę w Oficerskiej Szkole Artylerii[9], zajmując w tym czasie 71 lokatę w swoim starszeństwie[10]. W listopadzie 1925 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w Oficerskiej Szkole Artylerii[11]. W latach 1925 – 1926 nadal zajmował stanowisko wykładowcy w Oficerskiej Szkole Artylerii. Według sporządzonej wówczas opinii Rudolf Ostrihansky był bardzo dobrym oficerem i wykładowcą, nie nadającym się jeszcze na dowódcę dywizjonu[3]. W latach 1926–1929 był kwatermistrzem Oficerskiej Szkoły Artylerii (od 9 sierpnia 1928 Szkoły Podchorążych Artylerii)[12][13]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 20. lokatą w korpusie oficerów artylerii[14]. Z dniem 1 września 1929 został przeniesiony do 8 pułku artylerii ciężkiej w Toruniu na stanowisko dowódcy dywizjonu[15]. W 1931 został przesunięty ze stanowiska dowódcy II dywizjonu na stanowisko dowódcy I dywizjonu[16]. W lutym 1932 został przeniesiony do 4 pułku artylerii ciężkiej w Łodzi na stanowisko dowódcy II dywizjonu, detaszowanego w Tomaszowie Mazowieckim[17][18][19]. 18 sierpnia 1937 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 4 pac[20]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii[21].

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził 28 pułkiem artylerii lekkiej (stacjonującym w Zajezierzu k. Dęblina), a następnie artylerią dywizyjną 28 Dywizji Piechoty. Po kapitulacji Modlina przeszedł do konspiracji. Od marca 1940 roku był komendantem Okręgu Związku Walki Zbrojnej Poznań, a po dekonspiracji (od września 1941 roku) – komendantem Okręgu ZWZ-AK Pomorze. Aresztowany został 13 maja 1943 r. Od lata 1944 roku przebywał w obozie koncentracyjnym Stutthof. Zbiegł z obozu w czasie jego ewakuacji. Po wojnie prowadził gospodarstwo rolne pod Radomiem.

Zmarł na zawał serca we Wrocławiu, pochowany został w Radomiu.

Rudolf Ostrihansky 30 grudnia 1922 zawarł związek małżeński z Marią Walerią Gierycz (1898–1963), z którą miał czworo dzieci: Arankę Kiszynę (1924–2008), adwokata, Teresę Osiecką (1926–2014), polonistkę i bibliotekarkę, Andrzeja (1929–1993), inżyniera metalurga i Rudolfa (1929–2020), inżyniera górnika.

Awanse

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. „Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 r.” jako datę urodzenia Rudolfa Ostrihansky'ego podaje dzień 27 lipca 1895 r.

Przypisy

Bibliografia