Ten artykuł dotyczy rejencji gdańskiej w latach 1815-1920. Zobacz też: inne rejencje o tej samej nazwie.

gdańska

rejencja
Państwo	Królestwo Prus
Prowincja	Prusy Zachodnie
Siedziba	Gdańsk
Powierzchnia	7 959 km²
Populacja (1910) • liczba ludności	742 619[1]
• gęstość	93,3 os./km²
Szczegółowy podział administracyjny
Liczba powiatów	10
Liczba miast na prawach powiatu	2
Położenie na mapie
Multimedia w Wikimedia Commons

Rejencja gdańska (niem. Regierungsbezirk Danzig) – pruska i niemiecka jednostka administracyjna na terenie Pomorza Gdańskiego istniejąca w latach 1815–1920.

Rejencja powstała po Kongresie Wiedeńskim 1815 jako jeden z dwóch okręgów prowincji Prusy Zachodnie. W 1820 dokonano podziału na powiaty: miasto wydzielone Danzig oraz powiaty ziemskie: Berent (Kościerzyna), Danzig (Gdańsk), początkowo z siedzibą w Russotschinie (Rusocin), Elbing (Elbląg), Karthaus (Kartuzy), Marienburg (Westpr.) (Malbork), Neustadt i. Westpr. (Wejherowo) i Preußisch Stargard Starogard Gdański).

W 1874 utworzono powiat miejski Elbing, a w 1887 powiaty ziemskie Putzig (Puck) i Dirschau (Tczew), powiat ziemski Danzig dzieląc na dwa powiaty: Danziger Höhe (Gdańskie Wyżyny) i Danziger Niederung (Gdańskie Niziny) z siedzibą w Danzig.

W wyniku traktatu wersalskiego miasto Danzig wraz z powiatami Danziger Höhe i Danziger Niederung utworzyły Wolne Miasto Gdańsk, a powiaty Preußisch Stargard, Berent, Karthaus, Neustadt i. Westpr. oraz Putzig (dwa ostatnie jako powiat morski) zostały przekazane Polsce wchodząc w skład województwa pomorskiego. Powiaty Marienburg (Westpr.) i Elbing wraz z miastem Elbing stały się częścią rejencji kwidzyńskiej, przemianowanej w 1922 na rejencję zachodniopruską.

• Rejencja gdańska (niem.)