Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Raymond Keene

Raymond Keene
Ilustracja
Raymond Keene, 1985
Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1948
Londyn

Obywatelstwo

Anglia

Tytuł szachowy

arcymistrz (1976)

Ranking FIDE

2455

Ranking krajowy FIDE

niesklasyfikowany na liście aktywnych

Odznaczenia
Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny)

Raymond Dennis Keene (ur. 29 stycznia 1948 w Londynie) – brytyjski szachista, dziennikarz, publicysta, autor książek o tematyce szachowej, arcymistrz od 1976, sędzia klasy międzynarodowej od 1981.

Życiorys

Ukończył Trinity College na Uniwersytecie Cambridge[1].

Pierwszy znaczący sukces odniósł w roku 1964, zdobywając tytuł mistrza Wielkiej Brytanii juniorów. Dwukrotnie reprezentował swój kraj w mistrzostwach świata juniorów (1965, Barcelona i 1967, Jerozolima), za drugim razem zdobywając tytuł wicemistrza świata (za Julio Kaplanem, a przed Janem Timmanem). Pomiędzy 1966 a 1980 ośmiokrotnie wystąpił na szachowych olimpiadach (w tym raz na I szachownicy), zdobywając 3 brązowe medale: wraz z drużyną w roku 1976 oraz indywidualnie w latach 1968 (na IV szachownicy) i 1976 (na II szachownicy)[2]. Był również dwukrotnym medalistą drużynowych mistrzostw Europy, oba medale zdobył w roku 1980 w Skarze (brązowy wraz z drużyną oraz złoty za najlepszy wynik na V szachownicy)[3]. W roku 1971 zdobył w Blackpool tytuł indywidualnego mistrza Wielkiej Brytanii[4], natomiast w latach 1968 i 1972 podzielił w mistrzostwach II-III miejsca. W 1976 został drugim Anglikiem (po Anthonym Milesie), który otrzymał tytuł arcymistrza. W czasie trwania swojej kariery zwyciężył w międzynarodowych turniejach rozegranych m.in. w Londynie (1968), Camagüey (1974), Alicante (1977), Sydney (1979, wraz z Ianem Rogersem) oraz w Dortmundzie (1980).

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 stycznia 1977 r., z wynikiem 2510 punktów dzielił wówczas 76-83. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 2. miejsce (za Anthonym Milesem) wśród angielskich szachistów[5].

W roku 1978 Keene był sekundantem Wiktora Korcznoja podczas meczu o mistrzostwo świata z Anatolijem Karpowem w Baguio. W kolejnych latach dał się poznać jako organizator szachowych imprez najwyższego szczebla. W 1983 dzięki jego pomocy doszło w Londynie do półfinałowego meczu pretendentów pomiędzy Korcznojem a Garrim Kasparowem. Rok później zorganizował drugi mecz ZSRR – Reszta świata, w 1986 – pierwszą część meczu o mistrzostwo świata pomiędzy Karpowem i Kasparowem, natomiast w 1993 – mecz Kasparowa z Nigelem Shortem o tytuł mistrza świata organizacji PCA. W 2000 był jednym z głównych działaczy organizacji Braingames, pod egidą której Kasparow rozegrał z Władimirem Kramnikiem kolejny mecz o mistrzostwo świata.

Od roku 1981 do 1995 współpracował z telewizjami BBC 2, CHANNEL 4 oraz Thames TV i relacjonował dla nich rozgrywane w tym czasie mecze o tytuł mistrza świata. Od roku 1977 jest stałym współpracownikiem tygodnika The Spectator, natomiast od 1985 - Timesa, jednego z najstarszych brytyjskich dzienników, w którym prowadzi własną kolumnę szachową. Również w roku 1985 został przez królową Elżbietę II odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego IV klasy (OBE).

Raymond Keene jest jednym z najbardziej zasłużonych autorów książek o tematyce szachowej, poświęconych głównie meczom o mistrzostwo świata i ich kulisom, ale również szachowym debiutom oraz wybitnym szachistom. Jak sam twierdzi, napisał ich około 120[6].

Wybrane publikacje

  • Flank Openings (1967)
  • The Modern Defence (1973)
  • Aron Nimzowitsch - a Reappraisal (1974)
  • Howard Staunton - the English World Chess Champion (1975)
  • Karpov - Korchnoi 1974 (1975)
  • Karpov - Korchnoi 1978 - the Inside Story of the Match (1978)
  • Batsford Chess Openings (1982)
  • Maneuvers in Moscow: Karpov - Kasparov II (1986)
  • The Centenary Match Kasparov - Karpov III (1986)
  • Showdown in Seville Kasparov -- Karpov IV (1988)
  • Warriors of the Mind: A Quest for the Supreme Genius of the Chess Board (1989)
  • Leonid Stein: Master of Attack (1989)
  • Battle of the Titans: Kasparov - Karpov 1990 (1991)
  • Man Versus Machine: Kasparov Versus Deep Blue (1997)

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne