Ray Nance

Ray Nance (ok. 1938–1948)
Imię i nazwisko	Ray Willis Nance
Pseudonim	„Floorshow”
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1913 Chicago
Data i miejsce śmierci	28 stycznia 1976 Nowy Jork
Instrumenty	trąbka, kornet, skrzypce
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Powiązania	Duke Ellington
Zespoły
Duke Ellington and His Orchestra
Multimedia w Wikimedia Commons

Ray Willis Nance, ps. „Floorshow” (ur. 10 grudnia 1913 w Chicago, zm. 28 stycznia 1976 w Nowym Jorku)^[1] – afroamerykański muzyk jazzowy, trębacz, kornecista, skrzypek i wokalista.

Pierwsze lekcje gry na fortepianie dawała mu matka, kiedy miał sześć lat^[2]. Trzy lata później rozpoczął siedmioletnią naukę gry na skrzypcach u Maxa Fishela z Chicago Music College. Uczęszczał do znanej szkoły średniej Wendell Phillips High School, w której orkiestrę prowadził pionier edukacji jazzowej – major N. Clark Smith^[2]. Pod jego okiem nauczył się grać na trąbce. Następnie ukończył Lane College w Jackson w stanie Tennessee^[2]. Z orkiestrą uczelnianą The Rhythm Rascals występował w lokalnej rozgłośni radiowej^[2]. Po powrocie do Chicago grał i śpiewał w nocnych klubach. Był także dobrym tancerzem. Dzięki swojej wszechstronności zyskał później przydomek „Floorshow” („Estradowiec”)^[3].

W latach 1932–1937 prowadził własny zespół Ray Nance and His Ebony Aces. Następnie do 1939 pracował z orkiestrą pianisty Earla Hinesa^[1]. Potem przez rok występował z grupą Horace’a Hendersona, który był bratem słynniejszego Fletchera^[1]. W 1940 bandlider Duke Ellington zaangażował go do swojej orkiestry na miejsce trębacza Cootiego Williamsa. Jego pierwszy dzień w pracy został w pełni udokumentowany, albowiem wystąpił w zarejestrowanym koncercie big-bandu w Fargo. Płyta Duke Ellington at Fargo, 1940 Live, wydana w 1978, dwa lata później zdobyła nagrodę Grammy^[4]. Zagrał także słynne solo na trąbce w oryginalnym nagraniu utworu Take the „A” Train^[3]. Bardzo dobrze posługiwał się tłumikiem, wypracowując oryginalny styl^[3]. Był ważnym muzykiem w zespole. Równie często jak na trąbce grał na skrzypcach, których brzmienie wzbogaciło koloryt m.in. suity Black, Brown and Beige^[1]. Ponadto śpiewał w wielu utworach takich jak A Slip of a Lip Will Sink a Ship i Tulip or Turnip. Po powrocie do orkiestry Williams odebrał mu część dotychczasowego splendoru^[1]. Grali ze sobą przez blisko rok, ale w 1963 Nance zdecydował się odejść z orkiestry. W późniejszych latach pojawiał się w jej składzie podczas występów gościnnych.

W okresie kariery dokonał ponad dwustu nagrań, głównie z Ellingtonem. Grał jednak i nagrywał z różnymi liderami m.in. saksofonistami Paulem Gonsalvesem, Johnnym Hodgesem i Jakim Byardem, wokalistkami Ellą Fitzgerald i Rosemary Clooney, pianistą Brooksem Kerrem, oraz perkusistą Chico Hamiltonem^[3]. W 1964 i 1965 współpracował z kierowaną przez Paula Lavalle’a oficjalną orkiestrą wystawy światowej w Nowym Jorku^[2]. Z rzadka prowadził własne zespoły. Od czasu do czasu grał w Europie. W Wielkiej Brytanii występował z zespole puzonisty Chrisa Barbera^[1]. Pojawił się w kilku jazzowych filmach dokumentalnych. W 1959 wystąpił w jednym z odcinków nadawanego w całych Stanach Zjednoczonych serialu telewizyjnego Timex All-Star Jazz Show^[5].

Zmarł w Nowym Jorku. Miał 62 lata.

• 1959
  • Ellingtonia (Wynne)
  • A Flower Is a Lovesome Thing (Parker Records)
• 1970 Body and Soul (Solid State Records)
• 1974 Huffin’ ’n’ Puffin’ (MPS Records)

Z Jakim Byardem

• 1968 Jaki Byard with Strings! (Prestige)

Z Dukem Ellingtonem

• 1951 Masterpieces by Ellington (Columbia)
• 1953 Ellington Uptown (Columbia)
• 1955 Ellington ’55 (Capitol)
• 1956
  • Blue Rose – Rosemary Clooney–Duke Elligton (Columbia)
  • Historically Speaking (Bethlehem)
  • Ellington at Newport (Columbia)
• 1957
  • A Drum Is a Woman (Columbia)
  • Such Sweet Thunder (Columbia)
• 1958
  • Black, Brown and Beige (Columbia)
  • Newport 1958 (Columbia)
• 1959
  • Live at the Blue Note (Roulette Records)
  • Festival Session (Columbia)
  • Music by Duke Ellington – From the Sound Track of the Motion Picture – Otto Preminger’s Anatomy of a Murder (Columbia)
  • Jazz Party (Columbia)
• 1960
  • Blues in Orbit (Columbia)
  • Piano in the Background (Columbia)
  • The Nutcracker Suite (Columbia)
• 1961
  • Swinging Suites by Edward E. and Edward G. (Columbia)
  • The Count Meets the Duke – First Time! (Columbia)
• 1962
  • All American in Jazz (Columbia)
  • Midnight in Paris – Duke Ellington and His Orchestra (Columbia)
  • Duke Ellington Meets Coleman Hawkins (Impulse! Records)
• 1963 Afro-Bossa (Reprise)
• 1964 The Symphonic Ellington (Reprise)
• 1965
  • My People (Contact)
  • Ellington ’66 (Reprise)
  • Concert in the Virgin Islands (Reprise)
• 1966 The Indispensable Duke Ellington (RCA Victor)
• 1973 The Great Paris Concert (Atlantic)
• 1976 Duke Ellington's Jazz Violin Session (Atlantic)
• 1978 Duke Ellington at Fargo, 1940 Live (Book-Of-The-Month Records)
• 1983 All Star Road Band (Doctor Jazz)
• 1991 Hot Summer Dance (Red Baron)
• 1986 In the Uncommon Market (Pablo)
• 1995 Duke Ellington and His Great Vocalists (Columbia)

Z Horacem Hendersonem

• 1992 Horace Henderson 1940 – Fletcher Henderson 1941 (Classics)

Z Earlem Hinesem

• 1989
  • Earl „Fatha” Hines – Harlem Lament (Portrait)
  • Piano Man! (Bluebird)
• 1992 Rosetta – 1937–1939 (Jazz Archives)
• 1994 Earl Hines and the Duke's Men (Delmark Records)
• 1996 Earl Hines and His Orchestra – 1942–1945 (Classics)

Z Buddem Johnsonem

• 1960 Budd Johnson and the Four Brass Giants (Riverside)

Zestawienie wg dat wydania płyt

• Ray Nance, allmusic.com
• Nance Ray, swingfm.asso.fr
• Ray Nance, jazzstandards.com

• Ray Nance – dyskografia, Discogs