RWD-7
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstrukcja |
drewniana |
| Załoga |
2 osoby |
| Historia | |
| Data oblotu |
1931 |
| Dane techniczne | |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
9,8 m |
| Długość |
6,3 m |
| Wysokość |
2 m |
| Powierzchnia nośna |
13,6 m² |
| Masa | |
| Własna |
246 kg |
| Użyteczna |
194 kg |
| Startowa |
440 kg |
| Zapas paliwa |
36 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
186 km/h |
| Prędkość przelotowa |
160 km/h |
| Prędkość minimalna |
65 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
6,2 m/s |
| Pułap |
6000 m |
| Zasięg |
260 km |
| Rozbieg |
30 m |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
RWD-7 – polski samolot sportowo-rekordowy, skonstruowany przez zespół konstrukcyjny RWD w 1931 roku.
Historia
Samolot RWD-7 był oparty na konstrukcji wcześniejszych samolotów RWD-2 i RWD-4. Skonstruowany był przez inżynierów zespołu RWD - Stanisława Rogalskiego, Stanisława Wigurę i Jerzego Drzewieckiego w warsztatach Sekcji Lotniczej KMSPW. Samolot zaprojektowany był do bicia rekordów, dlatego w stosunku do RWD-2 zamontowano silnik o większej mocy i podjęto starania w celu maksymalnego zmniejszenia masy. Samolot przejął od poprzedników charakterystyczny kształt kadłuba, nie zapewniający bezpośredniej widoczności do przodu. Pilot musiał wychylać się w tym celu częściowo przez nieoszklone okno boczne, korzystając ze zwężonego w tym miejscu kadłuba. Budowę samolotu rozpoczęto na początku 1931, oblatany został w lipcu 1931 przez konstruktora Jerzego Drzewieckiego. Zbudowano tylko jeden egzemplarz, który otrzymał znaki SP-AGH[1].
7 sierpnia 1931 Franciszek Żwirko i Stanisław Prauss podjęli próbę pobicia rekordu wysokości lotu w klasie samolotów o ciężarze własnym do 280 kg, uzyskując 5996 m, lecz federacja FAI nie uznała go z powodu niestandardowych przyrządów pomiarowych[2]. Rok później, 30 września 1932, po założeniu większego śmigła, J. Drzewiecki i Antoni Kocjan ustanowili jednak rekord wysokości 6023 m. W międzyczasie, 12 sierpnia 1931, Jerzy Drzewiecki i Jerzy Wędrychowski pobili także międzynarodowy rekord prędkości w II klasie samolotów turystycznych, uzyskując 178 km/h[3].
Samolot ten wziął udział także w kilku krajowych zawodach lotniczych, jednak bez większych sukcesów. Używany był przez pilotów Aeroklubu Warszawskiego, choć stale latał w barwach wytwórni DWL-RWD. W 1936 został zakupiony przez kpt. Zbigniewa Babińskiego, służąc do 1938 roku. RWD-7 miał wyjątkowo krótki rozbieg przy starcie - z jednoosobową załogą zaledwie 18 m, normalnie 30 m[1].
Opis konstrukcji
Dwumiejscowy samolot sportowy, wolnonośny górnopłat konstrukcji drewnianej. Kadłub kryty sklejką, płat o obrysie trapezowym, niedzielony, kryty płótnem i sklejką. Usterzenie klasyczne. Kabina dwuosobowa, zakryta, z nieoszklonymi oknami po bokach, miejsca w układzie tandem (pilot z tyłu). Dwoje drzwi z prawej strony kadłuba. Silnik gwiazdowy, 5 cylindrowy Armstrong-Siddeley Genet II, o mocy nominalnej 75 KM. Silnik w nosie kadłuba, osłonięty blachą aluminiową. Śmigło dwułopatowe drewniane stałe. Zbiornik paliwa o pojemność 36 l. Podwozie samolotu klasyczne, stałe, z płozą ogonową[1].
Przypisy
- ↑ a b c Glass 1976 ↓, s. 298.
- ↑ Prauss 2019 ↓, s. 230.
- ↑ Skrzydlata Polska 1958 ↓, s. 8.
Bibliografia
- Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976. OCLC 830596725.
- Feliks Pawłowicz. Samolot rekordowy RWD-7. „Skrzydlata Polska”. 5/1958, 30 stycznia 1958. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- Stanisław Prauss: Z Zakopanego na Stag Lane : wspomnienia konstruktora samolotów PZL-23 Karaś i PZL-46 Sum, współpracownika brytyjskich wytwórni lotniczych Westland, de Havilland i Hawker Siddeley. Warszawa-Kraków: Oficyna Wydawnicza Mireki, 2019. ISBN 978-83-65902-19-1. OCLC 1135394948.