RD-191
 Model silnika RD-191 | |
| Kraj pochodzenia | |
|---|---|
| Projektant | |
| Wykorzystanie |
Angara (URM-1) |
| Materiały napędowe | |
| Pierwszy lot |
9 lipca 2014 |
| Osiągi | |
| Siła ciągu na poziomie morza |
1920 kN |
| Siła ciągu w próżni |
2090 kN |
| Impuls właściwy na poz. morza |
310,7 s |
| Impuls właściwy w próżni |
337 s[1] |
| Maks. czas działania |
325 s |
| Parametry | |
| Komory spalania |
1 |
| Ciśnienie w komorze |
258 bar |
| Stosunek ciągu do masy |
89 |
| Wymiary | |
| Długość |
4 m |
| Średnica |
1,45 m |
| Masa |
2290 kg[2] |
RD-191 – rosyjski silnik rakietowy na paliwo ciekłe, jednokomorowa pochodna radzieckiego silnika RD-170. Od 2014 wykorzystywany jako silnik startowy rakiet Angara.
Budowa
Silnik, konstrukcyjnie wzorowany na RD-170, jest jego jednokomorową pochodną. Zapłon mieszanki paliwowej odbywa się za pomocą specjalnej mieszanki, która po wprowadzeniu do komory spalania ulega samozapłonowi w kontakcie z ciekłym tlenem. Silnik może zmniejszyć siłę ciągu do ok. 30% nominalnej wartości, a także pozwala na krótkotrwałe zwiększenie siły ciągu (do 105% wartości nominalnej). Silnik posiada możliwość wychylania komory spalania o maks. 8 stopni w celu korekcji trajektorii lotu.
Silnik wyposażono w zestaw sensorów monitorujących pracę silnika podczas lotu. Ponadto ciepło powstające wskutek spalania paliwa jest wykorzystywane do ogrzewania helu w celu zapewnienia utrzymania prawidłowego ciśnienia w zbiornikach paliwa.
Opracowywanie i użycie
5 września 2008 przedsiębiorstwo NPO Energomasz, odpowiedzialne za skonstruowanie silnika RD-191, poinformowało o zakończeniu prac badawczych oraz testów silnika i gotowości do rozpoczęcia właściwej produkcji[3].
Do 2010 zbudowano 9 prototypowych modeli silnika, które poddawano testowym zapłonom przez łącznie 23000 sekund. Jeden z tych prototypów podczas 12 testów przepracował 3635 sekund[4].
Pierwszy operacyjny lot silnika RD-191 odbył się 9 lipca 2014, kiedy to rakieta Angara w wersji 1.2 wystartowała do lotu suborbitalnego[5].
Konstrukcje pochodne
RD-151
Jest to wersja silnika o obniżonej sile ciągu do ok. 1700 kN. W latach 2009–2013 wykorzystywana jako silnik startowy rakiet Naro-1.
RD-181
Silnik skonstruowany specjalnie na potrzeby rakiet Antares po katastrofie startu misji Cygnus CRS Orb-3 w październiku 2014. 7 grudnia tego samego roku firma Orbital Sciences zapowiedziała wykorzystanie w nowej serii rakiet Antares silników RD-181 i zamówiła 20 sztuk tego silnika[6]. W 2015 przeprowadzono serię testowych zapłonów, które nie wykazały żadnych problemów[7]. 17 października 2016 pierwsza rakieta Antares 230, wykorzystująca parę silników RD-181, wystartowała, wynosząc na orbitę pojazd Cygnus CRS OA-5[8].
RD-193
Projektowana lżejsza wersja silnika docelowo ma służyć za napęd pierwszego stopnia rakiety Sojuz 2.1w, obecnie wykorzystującej poradzieckie jednostki NK-33. Wprowadzenie RD-193 do eksploatacji ma nastąpić po wyczerpaniu zapasowych silników NK-33. W 2013 zakończono testy silnika[9].
Przypisy
- ↑ RD-191. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2016-11-29].
- ↑ Angara 1.2. Spaceflight101.com. [dostęp 2016-11-29].
- ↑ В РФ создан уникальный двигатель. [dostęp 2016-11-29]. (ros.).
- ↑ Vladimir Chvanov. Russia’s liquid rocket enginges are unrivalled. „Military Parade”. s. 40–41.
- ↑ Udany pierwszy start nowej rosyjskiej rakiety nośnej Angara. kosmonautyka.pl, 2014-07-09. [dostęp 2016-11-29].
- ↑ Peter B. de Selding: Orbital Sciences Orders RD-181 Engines for Antares Rocket. Spacenews.com, 2014-12-07. [dostęp 2016-11-29].
- ↑ Peter B. de Selding: Orbital ATK Sees Commercial Satellites as Top Growth Area. Spacenews.com, 2015-05-29. [dostęp 2016-11-29].
- ↑ Michał Moroz: Udany lot rakiety Antares. kosmonauta.net, 2016-10-18. [dostęp 2016-11-29].
- ↑ Новый двигатель для легкой ракеты “Союз” подготовят к серийному производству в конце года. Nowosti Kosmonawtiki, 2013-04-08. [dostęp 2016-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-06)]. (ros.).