Prackowszczyzna (sielsowiet Żuprany)
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
 54°28′38″N 25°59′27″E/54,477222 25,990833
| |
Prackowszczyzna (biał. Працкаўшчына; ros. Працковщина) – dawny folwark. Tereny, na których był położony, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Żuprany.
Historia
W czasach zaborów folwark i wieś w okręgu wiejskim Bierwieńciszki, w gminie Polany, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 roku wieś liczyła 18 dusz rewizyjnych, własność Moczydłowskich. Do dóbr Prackowszczyzna należały Ciechany, Szarki I, Szarki II i Czarny Ług[1]. W 1905 roku wymieniono trzy folwarki:
- folwark Moczydłowskiego liczył 31 mieszkańców, 233 dziesięciny[2].
- folwark Błockiego liczył 9 mieszkańców, 24 dziesięciny[2].
- folwark Matucewicza liczył 10 mieszkańców, 20 dziesięcin[2].
W latach 1921–1945 majątek leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Polany.
W 1931 wieś w 5 domach zamieszkiwały 42 osoby[3].
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Oszmianie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Oszmianie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Oszmianie[4].
Przypisy
- ↑ Prackowszczyzna, pow. oszmiański, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 11.
- ↑ a b c Гошкевич И. И. Виленская губернія: Полный списокъ населенныхъ мѣстъ со статистическими данными о каждомъ поселеніи, составленный по оффиціальнымъ свѣдѣниямъ, Вильна, 1905, s. 235
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 35.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1371.
Linki zewnętrzne
- Prackowszczyzna, pow. oszmiański, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 11.