Próba Trauzla – metoda określania zdolności do wykonania pracy przez materiał wybuchowy, zaproponowana przez austriackiego chemika Isidora Trauzla i przyjęta jako standard w 1903 przez V Międzynarodowy Zjazd Chemii Stosowanej^[1].

Próba polega na zdetonowaniu próbki 10 g testowanego materiału w tzw. bloku Trauzla. Jest nim ołowiany cylindryczny blok o średnicy i wysokości równej 200 mm, w którego osi znajduje się otwór o głębokości 125 mm i średnicy 25 mm. 10 g badanego materiału wybuchowego umieszcza się w walcu z folii cynkowej, do którego wkłada się standardową spłonkę nr 8, z lontem. Całość umieszcza się na dnie otworu bloku, a następnie przysypuje piaskiem. Po wybuchu mierzy się objętość tulei, napełniając ją wodą, a następnie odejmuje od niej objętość początkową (61 cm³), uzyskując objętość wydęcia wskutek detonacji próbki^[2].

Wadą próby Trauzla jest mała ilość detonowanego materiału; zwłaszcza górnicze materiały wybuchowe nie w pełni reagują w tak małej objętości, a przez to mogą nie uwalniać pełnej energii potencjalnej zgromadzonej w materiale^[3].

• kruszność