Porzucenie
| KK z 1997 | |
| Ciężar gatunkowy |
występek |
|---|---|
| Przepis |
art. 210 § 1 i 2 k.k. |
| Kara |
pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5[1] |
| Strona podmiotowa |
umyślna |
| Odpowiedzialność od 15. roku życia |
nie |
| Typ kwalifikowany |
tak |
| Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych | |
Porzucenie – przestępstwo polegające na pozostawieniu własnemu losowi małoletniego poniżej lat 15, albo innej osoby nieporadnej ze względu na swój stan psychiczny lub fizyczny wbrew obowiązkowi troszczenia się o nią.
Porzuceniem jest tylko takie zachowanie, które polega na niezajmowaniu się osobą podopiecznego i zaprzestaniu troszczenia się o nią w okolicznościach wskazujących na to, że nie może ona uzyskać wsparcia ze strony innych osób. Dla bytu przestępstwa nie ma znaczenia, czy wskutek zbiegu okoliczności osoba porzucona tę pomoc jednak otrzymała.
Z powyższych względów nie jest przestępstwem pozostawienie noworodka w szpitalu czy pod drzwiami klasztoru, skoro może on otrzymać natychmiastową pomoc ze strony osób trzecich.
Jeżeli skutkiem porzucenia jest śmierć pokrzywdzonego, czyn zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 2 do 15 lat[2].
Przypisy
- ↑ Sejm 23 marca 2017 r. uchwalił ustawę o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich oraz ustawy - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. z 2017 r. poz. 773), która zmienia wysokość kary pozbawienia wolności (wcześniej do 3 lat).
- ↑ Sejm 23 marca 2017 r. uchwalił ustawę o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich oraz ustawy - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. z 2017 r. poz. 773), która zmienia wysokość kary pozbawienia wolności (wcześniej od 6 miesięcy do 8 lat).
Linki zewnętrzne
- Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz.U. z 2022 r. poz. 1138)
