Podchorąży (stopień wojskowy)
| Oznaczenie stopnia 1919–1922 | |
 naramiennik |
Podchorąży – stopień wojskowy w Wojsku Polskim w latach 1919–1922, „ustanowiony na czas wojny, jako stopień przejściowy do uzyskania stopnia oficerskiego”[1].
Zgodnie z rozkazem z 1919 podchorąży był stopniem podoficerskim[2]. Stopień podchorążego był stopniem niższym od sierżanta sztabowego i wyższym od sierżanta[3]. Podchorążym przysługiwały jednak wszystkie towarzyskie prawa oficerskie[3]. 1 listopada 1919 roku Naczelny Wódz Józef Piłsudski zatwierdził oznaki stopnia podchorążego na naramiennikach kurtki i płaszcza[4]. Oznaką stopnia podchorążego był galonik białometalowy oksydowany gładki, szerokości 0,5 cm naszyty przez środek wzdłuż całego naramiennika[4]. 14 lutego 1922 roku Minister Spraw Wojskowych zarządził „likwidację instytucji podchorążych”[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 6 z 14 lutego 1922 roku, poz. 93.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych o uregulowaniu stosunku podchorążych do sierżantów z 23 lipca 1919, „Dziennik Rozkazów Wojskowych” 1919, 31 lipca, nr 81, poz. 2864, s. 1903-1904.
- ↑ a b Dz. Rozk. Wojsk. Nr 96 z 9 grudnia 1919 roku, poz. 3968.
- ↑ a b „Um.–1.” 1920 ↓, s. 20.
Bibliografia
- Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich sygn. „Um.–1.”. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.