Pingwin białobrewy
| Pygoscelis papua[1] | |||
| (J. R. Forster, 1781) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
pingwin białobrewy | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 podgatunek P. papua papua podgatunek P. papua ellsworthi kolonie lęgowe | |||
Pingwin białobrewy[4] (Pygoscelis papua) – gatunek dużego nielotnego ptaka wodnego z rodziny pingwinów (Spheniscidae), zamieszkującego chłodne oceany półkuli południowej. Nie jest zagrożony.
Podgatunki
Wyróżnia się dwa podgatunki P. papua[2][5]:
- P. papua papua (J. R. Forster, 1781)
- P. papua ellsworthi Murphy, 1947
Morfologia
- Wygląd
Wierzch ciała, głowa, szyja i wierzch skrzydeł czarne, reszta ciała biała. Nad okiem charakterystyczna biała plama („biała brew”). Dziób i nogi czerwone. Ogon złożony ze sztywnych, wąskich piór, ułatwiających pływanie. Podgatunek południowy P. papua ellsworthi jest bardziej krępy, ma dłuższe pióra, krótszy dziób, nogi i skrzydła.
- Wymiary średnie[2]
- długość ciała 76–81 cm
masa ciała 4,5–8,5 kg
Występowanie
Gnieździ się na Półwyspie Antarktycznym, Falklandach, Georgii Południowej, Wyspach Kerguelena, Wyspach Heard i McDonalda, Orkadach Południowych, Macquarie, Wyspach Crozeta, Wyspach Księcia Edwarda i na Sandwichu Południowym[6].
- Biotop
Wody wokół Antarktyki. Gniazduje bardziej w głąb lądu niż pozostali przedstawiciele rodzaju. Tereny lęgowe stanowią skaliste obszary[2].
Lęgi
Gniazdo stanowi zagłębienie w ziemi wysłane znajdującym się w pobliżu materiałem, takim jak trawa czy wodorosty, lub gniazdo budowane przez samca ze znalezionych odłamków skalnych i kamieni[2].
Jaja w liczbie dwóch wysiadywane są przez okres 31–39 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta z bardziej północnych obszarów opierzają się po około 85–117 dniach, zaś te z południa po 62–82 dniach. Dojrzałość płciową uzyskują w wieku dwóch lat[2].
Pożywienie
Wszystkożerny, ale przeważają ryby (np. z rodzajów Electrona i Gymnoscopelus), skorupiaki (np. kryl antarktyczny Euphausia superba) i mięczaki morskie. Nurkuje na głębokość 54–136 m. Na lądzie żywi się algami śnieżnymi[2].
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje pingwina białobrewego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern)[3]. Liczebność światowej populacji w 2013 roku szacowano na 387 tysięcy par lęgowych[6]. Najliczniejsza populacja gniazduje na Falklandach, jej liczebność w roku 2013 wynosiła 132 tysiące par lęgowych; druga pod względem liczebności populacja zasiedla Georgię Południową (98 867 par lęgowych, 1996 r.), zaś trzecia Półwysep Antarktyczny (94 751 par lęgowych, niepublikowane dane)[6].
Przypisy
- ↑ Pygoscelis papua, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f g Gentoo Penguin (Pygoscelis papua). Handbook of the Birds of the World Alive – Species of the Month. [zarchiwizowane z tego adresu (22 grudnia 2013)].
- ↑ a b Pygoscelis papua, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Spheniscidae Bonaparte, 1831 - pingwiny - Penguins (wersja: 2019-10-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-07-12].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Kagu, sunbittern, tropicbirds, loons, penguins, petrels. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-07-12]. (ang.).
- ↑ a b c Species factsheet: Pygoscelis papua. BirdLife International. [dostęp 2020-07-12].
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
- Pingwiny białobrewe - slideshow. Półwysep Antarktyczny