Pietro Gasparri

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	6 marca 1898
Konsekrator	François-Marie-Benjamin Richard de la Vergne
Współkonsekratorzy	Louis-François Sueur; Charles-François Turinaz
Konsekrowani biskupi
Francesco Marchetti Selvaggiani	14 kwietnia 1918
Benedetto Aloisi Masella	21 grudnia 1919
Clemente Micara	8 sierpnia 1920
Francesco Marmaggi	26 września 1920
Luigi Maglione	26 września 1920
Roberto Vicentini	19 maja 1921
Ermenegildo Pellegrinetti	18 czerwca 1922
Cesare Orsenigo	25 czerwca 1922
Angelo Rotta	1 listopada 1922
Gaetano Cicognani	1 lutego 1925
Paolo Giobbe	26 kwietnia 1925
Pietro Ciriaci	18 marca 1928
Riccardo Bartoloni	27 maja 1928
Carlo Chiarlo	11 listopada 1928
Francesco Borgongini Duca	29 czerwca 1929
Współkonsekrowani biskupi
Giovanni Battista Guidi	21 września 1902
Denis Dougherty	14 czerwca 1903
Filippo Camassei	10 kwietnia 1904
Achille Locatelli	27 grudnia 1906
Augusto Silj	13 stycznia 1907
Manuel María Pólit y Laso	1 listopada 1907
Domenico Mannaioli	10 listopada 1907

Pietro Gasparri
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	5 maja 1852 ; Ussita
Data i miejsce śmierci	18 listopada 1934 ; Rzym
Miejsce pochówku	Ussita, ?↗, bazylika św. Jana na Lateranie
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	13 października 1914–7 lutego 1930
	Kamerling
Okres sprawowania	4 grudnia 1916–18 listopada 1934
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	31 maja 1877
Nominacja biskupia	2 stycznia 1898; arcybiskup tytularny Cesarea di Palestina
Sakra biskupia	6 marca 1898
Kreacja kardynalska	16 grudnia 1907; Pius X
Kościół tytularny	S. Bernardo alle Terme; S. Lorenzo in Lucina
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pietro Gasparri (ur. 5 maja 1852 w Ussita, Perugia, zm. 18 listopada 1934 w Rzymie) – kardynał włoski, prawnik (doktor prawa kanonicznego i cywilnego), autor Katechizmu katolickiego^[1].

Kształcił się w seminarium niższym w Nepi, a później w Rzymie. Święcenia kapłańskie otrzymał 31 marca 1877. Wykładał prawo kanoniczne w paryskim Institut catholique w latach 1879–1898, a następnie był delegatem Stolicy Apostolskiej w Ameryce Południowej (Boliwia, Peru, Ekwador). 3 marca 1898 otrzymał święcenia biskupie (z arcybiskupią stolicą tytularną Cesarea di Palestina).

W 1904 został powołany przez Piusa X na sekretarza Komisji Kodyfikacyjnej, której zadaniem było stworzenie nowoczesnego kodeksu prawa kanonicznego. Odegrał ogromną rolę w przygotowaniu kodeksu prawa kanonicznego z 1917. 16 grudnia 1907 został kardynałem, a w październiku 1914 papieskim sekretarzem stanu (z nominacji Benedykta XV). W czasie spotkania z Romanem Dmowskim zabiegającym w Europie o poparcie dla sprawy niepodległości polskiej kardynał nie poparł jego stanowiska odpowiadając

Polska niepodległa? Ależ to marzenie, to cel nieziszczalny. Wasza przyszłość jest z Austrią^[2].

W imieniu papieża był sygnatariuszem traktatów laterańskich. Przeszedł na emeryturę w 1930 (zastąpił go kardynał Pacelli, późniejszy papież Pius XII). Jego grób znajduje się w Ussita. Odznaczony Orderem Orła Białego.

Przypisy

↑ Petri Cardinalis Gasparri, Catechismus catholicus, Roma: Typis Polyglottis Vaticanis, 1930; kard. Piotr Gasparri, Katechizm katolicki, Poznań: Księgarnia św. Wojciecha, 1932
↑ Roman Dmowski, Polityka polska i odbudowa państwa, Warszawa: skł. gł. w Księgarni Hoesicka, 1925, s.208

Bibliografia

Gasparri, Pietro

Linki zewnętrzne

Katechizm kardynała Gasparriego [dostęp 18-09-2013]
Katechizm kardynała Gasparriego po polsku do ściągnięcia Warszawa 1941
Pietro Gasparri [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2013-09-18] (ang.).
Pietro Gasparri – publikacje w bibliotece Polona

[1] Petri Cardinalis Gasparri, Catechismus catholicus, Roma: Typis Polyglottis Vaticanis, 1930; kard. Piotr Gasparri, Katechizm katolicki, Poznań: Księgarnia św. Wojciecha, 1932

[2] Roman Dmowski, Polityka polska i odbudowa państwa, Warszawa: skł. gł. w Księgarni Hoesicka, 1925, s.208

[3] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[1]

[2]

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)

Fahrer / Team für die Suche eingeben:

Fahrer / Team für die Suche eingeben:

Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Pietro Gasparri

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne