Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Pierre Chaunu

Pierre Chaunu (ur. 17 sierpnia 1923 w Belleville-sur-Meuse, zm. 22 października 2009 w Caen[1]) – francuski historyk.

Życiorys

W 1947 r. rozpoczął pracę w liceum w Bar-le-Duc. W roku 1956 został wykładowcą na Wydziale Literatury w Centrum Narodowym Badań Naukowych (CNRS), a trzy lata później – na Uniwersytecie w Caen. Tytuł profesora uzyskał w 1962 r., obroniwszy dwunastotomowe dzieło o historii Sewilli. W 1971 r. objął katedrę historii nowożytnej na Sorbonie (Paris-IV). Wykładał również na Wydziale Teologii na Uniwersytecie w Aix-en-Provence. W latach 1957–1991 był wiceprezesem Komisji Historycznej CNRS.

Od roku 1982 współpracował z francuskim dziennikiem "Le Figaro". Był również członkiem rady naukowej Instytutu Domu Burbońskiego.

Był kalwinem[2]. Jego prace dotyczą historii Francji, Hiszpanii, dziejów Kościoła, historiozofii i historii cywilizacji.

Dorobek naukowy

Pierre Chaunu opublikował ponad 80 książek, m.in.:

  • Historia Ameryki Łacińskiej, (Histoire de l'Amérique latine, Paris, PUF, coll. « Que sais-je ? », 1949/2009)
  • Ameryka i Amerykanie od prehistorii do naszych dni, 1964.
  • Hiszpania w czasach Filipa II, 1965.
  • Cywilizacja Europy klasycznej, 1966.
  • Ekspansja europejska od XIII do XV wieku, 1969.
  • Historia Normandii, 1970.
  • Cywilizacja wieku oświecenia, 1971 (wyd. polskie: przeł. Eligia Bąkowska, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1989 isbn 83-06-02339-0; wyd. 2 -1993).
  • Hiszpania Karola V, 1973.
  • Czas reform. Historia religii i cywilizacji (1250-1550), 1975 (wyd. polskie: przeł. Jan Grosfeld, Warszawa: "Pax" 1989).
  • Pamięć wieczności, 1975.
  • Przemoc Boga, 1978.
  • Śmierć w Paryżu (XVI, XVII, XVIII wiek), 1978.
  • Historia i wiara, 1980.
  • Historia i wyobraźnia, 1980.
  • Kościół, kultura i społeczeństwo. Reformacja i kontrreformacja (1517-1620), 1980.
  • Historia i dekadencja, 1981.
  • To, w co wierzę, 1982.
  • Europa klasyczna, 1984.
  • Retrohistoria, 1985.
  • Wielka deklasacja, 1989.
  • Wielki wybuch dzieciństwa, 1987.
  • Krótka historia Boga, 1992.
  • Oś czasu, 1994.
  • Chrzest Chlodwiga. Chrzest Francji, 1996.

Przypisy

  1. ↑ (fr.) L'historien Pierre Chaunu est mort. www.lepoint.fr. [dostęp 2009-10-24].
  2. ↑ V. Messori, Czarne karty Kościoła, przeł. ks. Antoni Kajzerek, Księgarnia Świętego Jacka, Katowice 2003, s. 16.

Linki zewnętrzne

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pierre_Chaunu