Piętnowanie – wypalenie rozgrzanym do czerwoności metalem znaków na ciele skazanego w celu jego późniejszego rozpoznania. Kara stosowana powszechnie w sądownictwie w okresie średniowiecza, ale wykonywana jeszcze i w XIX wieku. W Anglii została usunięta z Kodeksu Karnego w 1829 roku, natomiast w wojsku zaprzestano jej stosowania dopiero w 1879 roku^[1][2].

Do jej wykonania używano metalowych pieczęci, w średniowieczu zazwyczaj w kształcie krzyża, jednak każde miasto miało swój znak. Na karę tę skazywano najczęściej kobiety, które uprawiały nierząd w mieście innym niż miejsce zamieszkania (w owych czasach również funkcjonowały tzw. domy publiczne), wygnańców oraz osoby, które dopuściły się profanacji kościoła (stąd znak krzyża). Pieczęć wypalano najczęściej na policzku lub czole, aby każdy mógł widzieć, że dana osoba jest winna.

W 1637 roku adwokat angielski William Prynne za publikowanie pism atakujących biskupów Kościoła anglikańskiego został skazany na dożywocie oraz napiętnowanie. Na policzkach wypalono mu litery SL, był to skrót od określenia schismatic libeller (zdradziecki oszczerca)^[1]. We Francji w 1785 roku kobiecie która dokonała kradzieży wypalono literę V od słowa voleuse (złodziejka)^[3]. W 1829 roku Aleksandrowi Leightonowi oskarżonemu o rozpowszechnianie książki atakującej m.in. króla i duchowieństwo wypalono na policzkach litery SS będące skrótem od określenia sower of sedition (siewca wywrotowych poglądów).

W koloniach brytyjskich w XVIII wieku piętnowanie było stosowane jako sposób oznaczenia przynależności niewolników przez ich właścicieli^[4].