Pelagio Galvani
| Kardynał biskup | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1165 |
| Data i miejsce śmierci |
30 stycznia 1230 |
| Miejsce pochówku |
Monte Cassino↗ |
| Prior episcoporum ac omnium cardinalium | |
| Okres sprawowania |
19 marca 1227–30 stycznia 1230 |
| Legat papieski przy wojskach V Krucjaty | |
| Okres sprawowania |
1218–1221 |
| Wyznanie |
Rzymskokatolickie |
| Inkardynacja |
Zakon benedyktynów (O.S.B.) |
| Śluby zakonne |
przed 1207 |
| Diakonat |
najpóźniej 22 września 1207 |
| Prezbiterat |
2 kwietnia 1211 |
| Nominacja biskupia |
13 kwietnia 1213 |
| Sakra biskupia |
1213 |
| Kreacja kardynalska |
22 września 1207 |
| Kościół tytularny |
S. Lucia in Septisolio (22 września 1207) |
Pelagio Galvani, w polskiej literaturze jako Pelagiusz[1] (zm. 30 stycznia 1230 w Montecassino) – hiszpański kardynał.
Wczesne życie
Na temat jego pochodzenia i życia przed nominacją kardynalską brak pewnych informacji. Siedemnastowieczny historyk portugalski Antonio Macedo, autor dzieła Lusitania infulata et purpurata, twierdził, że był on Portugalczykiem, jednak w rzeczywistości bardziej prawdopodobne jest, że pochodził z hiszpańskiego królestwa Leonu; wskazują na to jego liczne udokumentowane powiązania (także rodzinne) z tym regionem[2]. Przypuszczalnie wstąpił do zakonu benedyktynów, choć jedynym współczesnym źródłem wskazującym na to jest wzmianka obituarna w nekrologu opactwa Montecassino. Niewątpliwie był znawcą prawa kanonicznego, na co wskazuje jego częste zaangażowanie jako audytor w procesach w kurii rzymskiej, tytuł magisterski, współudział w redagowaniu konstytucji dla kapituły katedralnej w Leonie w 1224 oraz pozostawione przez niego glosy de Decretum Gracjana, jednak miejsce jego studiów nie jest znane[3].
Kardynał
Prawdopodobnie w 1207 roku Innocenty III mianował go kardynałem diakonem S. Lucia in Septisolio[a]. W 1211 został kardynałem prezbiterem S. Cecilia, a wiosną 1213 biskupem diecezji suburbikarnej Albano. Sygnował bulle papieskie wydane między 2 października 1207[b] a 26 stycznia 1230. Legat w Konstantynopolu 1213–1215; w trakcie tej legacji bezskutecznie próbował narzucić zwierzchnictwo Rzymu prawosławnemu greckiemu duchowieństwu. Uczestniczył w IV Soborze na Lateranie w 1215 oraz w papieskiej elekcji 1216. 1218-21 jako legat papieża Honoriusza III dowodził V krucjatą. Pod jego naciskiem krzyżowcy dwukrotnie odrzucali korzystne propozycje pokojowe sułtana Egiptu Al-Kamila. Jego błędy, a zwłaszcza uporczywe dążenia do podboju całego Egiptu doprowadziły w ostateczności do klęski wyprawy. Następnie przez pewien czas pozostawał jeszcze w łacińskich posiadłościach na Wschodzie (Akkon, Cypr), zajmując się sprawami lokalnych kościołów. Pod koniec 1222 roku powrócił do pracy w kurii, gdzie reprezentował hiszpańskie interesy. Brał udział w papieskiej elekcji 1227; po wyborze kardynała Ugolino Conti di Segni na papieża Grzegorza IX (19 marca 1227) został nowym dziekanem Kolegium Kardynałów. Wspierał Honoriusza III i Grzegorza IX w sporze z cesarzem Fryderykiem II. Zmarł w klasztorze na Montecassino i tam został pochowany.
Uwagi
- ↑ Maleczek, s. 290, sugeruje, że nominacja ta mogła mieć miejsce już na wielkim konsystorzu 27 maja 1206, kiedy Innocenty III mianował sześciu nowych kardynałów i promował dwóch innych wewnątrz Świętego Kolegium, jednak data jego pierwszego podpisu na bullach papieskich wskazuje raczej na późniejszy, oddzielny konsystorz.
- ↑ Za pierwszy dokument, w którym Pelagio występuje jako kardynał, uważana jest bulla Religiosam vitam eligentibus dla opata premonstrateńskiego Hermana z klasztoru św. Marii w Seyn, którą A. Potthast, bazując na przedruku tej bulli w osiemnastowiecznej Historia Treverorum, umieścił pod datą 4 maja 1206 roku (Regesta pontificum Romanorum inde ab a. post Christum natum 1198 ad a. 1304, vol. I, Berlin 1874, s. 237 nr 2767). Werner Maleczek wykazał jednak, że z pewnością nie może ona pochodzić z 1206 roku, gdyż widnieją na niej podpisy kardynałów, o których wiadomo, że w owym czasie przebywali na zagranicznych misjach legackich. W związku z tym uznał, że należy ją datować na rok 1207. Jednakże zgodnie z przedrukiem z oryginału zamieszczonym w: H. Bayer, L. Eltester, A. Goerz, Urkundenbuch zur Geschichte der Mittelrheinischen Territorien, tom 2, Koblencja 1865, s. 272-274, dokument ten został wystawiony dopiero 4 maja 1208 roku (jedenastego roku pontyfikatu Innocentego III). Tym samym, pierwszym bezspornym dokumentem, w którym występuje kardynał Pelagio, jest dopiero bulla Innocentego III z 2 października 1207 roku (por. Maleczek, s. 386 nr 185). Mając na uwadze, że w owym czasie promocji kardynalskich dokonywano zazwyczaj w soboty tygodni kwartalnych (zob. Maleczek, s. 289), prawdopodobne jest, że Pelagio został mianowany w sobotę 22 września 1207.
Przypisy
- ↑ Jerzy Hauziński, Polityka orientalna Fryderyka II Hohenstaufa, Poznań 1978, s. 86.
- ↑ Maleczek, s. 166.
- ↑ K. Pennington sugeruje, że studiował w Bolonii. [dostęp 2011-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-21)].
Bibliografia
Werner Maleczek, Papst und Kardinalskolleg von 1191 bis 1216, Wiedeń 1984, s. 166-169
Linki zewnętrzne
- Araldica Vaticana
- The Cardinals of the Holy Roman Church
- Peter Linehan: The Spanish Church and the Papacy in the 13th Century, Ch. 12 (Spaniards at the Curia)
- [lista źródeł]. faculty.cua.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-21)].