Paul Blair
| |||||||||||
| środkowozapolowy | |||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Paul L. D. Blair | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Motormouth | ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
1 lutego 1944 | ||||||||||
| Data i miejsce śmierci |
26 grudnia 2013 | ||||||||||
| Odbijał |
prawą | ||||||||||
| Rzucał |
prawą | ||||||||||
| Debiut |
9 września 1964 | ||||||||||
| Ostatni występ |
20 czerwca 1980 | ||||||||||
| Statystyki | |||||||||||
| Średnia uderzeń |
0,250 | ||||||||||
| Home runy |
134 | ||||||||||
| Uderzenia |
1513 | ||||||||||
| RBI |
620 | ||||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||||
| |||||||||||
Paul L. D. Blair (ur. 1 lutego 1944, zm. 26 grudnia 2013) – amerykański baseballista, który występował na pozycji środkowozapolowego.
Blair w 1961 podpisał kontrakt jako wolny agent z New York Mets i po roku występów w klubach farmerskich tego zespołu, został wybrany w drafcie przez Baltimore Orioles, w którym zadebiutował 9 września 1964 w meczu przeciwko Washington Senators jako pinch runner[1][2]. W 1966 zagrał we wszystkich meczach World Series, w których Orioles pokonali Los Angeles Dodgers 4–0 w serii best-of-seven[3]. Rok później zaliczył najwięcej triple'ów (13) w American League i po raz pierwszy otrzymał Złotą Rękawicę[2]. W 1969 po raz pierwszy wystąpił w All-Star Game[2].
29 kwietnia 1970 w wygranym przez Orioles 18–2 meczu z Chicago White Sox zdobył 3 home runy i zaliczył 6 RBI[4]. W tym samym roku w zwycięskich dla Orioles World Series, w których przeciwnikiem był zespół Cincinnati Reds, zagrał we wszystkich pięciu meczach, uzyskując średnią uderzeń 0,474[4]. 26 sierpnia 1973 w spotkaniu z Kansas City Royals zdobył inside-the-park grand slama[4]. W styczniu 1977 w ramach wymiany zawodników przeszedł do New York Yankees[1].
Jako zawodnik Yankees dwukrotnie zdobywał mistrzostwo w 1978 i 1979 roku[4]. W maju 1979 podpisał roczny kontrakt z Cincinnati Reds[4]. W 1980 ponownie został zawodnikiem Yankees, w którym zakończył zawodniczą karierę[1]. W późniejszym okresie był między innymi trenerem drużyny baseballowej na Fordham University i trenerem zapolowych w Houston Astros[4]. W 1984 został uhonorowany w klubowej Hall of Fame zespołu Baltimore Orioles[5].
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 2× All-Star | 1969, 1973 | [2] |
| 8× Gold Glove Award | 1967, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975 | [2] |
| 4× zwycięzca w World Series | 1966, 1970, 1977, 1978 | [4] |
Przypisy
- ↑ a b c Paul Blair Transactions. baseball-reference.com. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
- ↑ a b c d e Paul Blair Statistics. baseball-reference.com. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
- ↑ 1966 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Paul Blair Biography. sabr.org. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
- ↑ Former Orioles Center Fielder Paul Blair Dies.... foxbaltimore.com. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
Bibliografia
- Bruce Weber, Paul Blair, Center Fielder for Champions, Dies at 69 [online], nytimes.com, 27 grudnia 2013 [dostęp 2013-12-28] (ang.).