Pasemka Caspary'ego – hydrofobowe zgrubienia ściany komórkowej występujące w endodermie oraz egzodermie^[1].

W typowej endodermie komórki ściśle do siebie przylegają i mają charakterystyczną budowę ścian. W ich promienistych i poprzecznych ścianach obecne są nieprzepuszczalne dla wody pasma, zwane pasemkami Caspary'ego^[2]. Zawierają one suberynopodobne składniki hydrofobowe (stwierdzono w nich także obecność ligniny).

Występują również w pierwszym stadium rozwoju endodermy w strefie włośnikowej korzenia. W drugim stadium rozwoju, powyżej strefy włośnikowej, w endodermie odkłada się lamela suberynowa na powierzchni ściany komórkowej pierwotnej. W trzecim stadium, obecnym tylko u roślin jednoliściennych w starszych partiach korzenia, zachowującego budowę pierwotną, odkłada się ściana wtórna zaopatrzona w jamki^[3]. Niekiedy pasemka są również obecne w endodermie dojrzałych odcinków łodygi.

Pasemka Caspary'ego mogą występować także w ścianie pierwotnej komórek egzodermy. Są szersze niż w endodermie, często obejmują całe ściany antyklinalne^[3].

Przemieszczanie się wody w apoplaście jest blokowane przez pasemka Caspary'ego. Ich hydrofobowy charakter uniemożliwia swobodny ruch wody, dlatego musi ona wniknąć do wnętrza komórek na zasadzie osmozy, a stamtąd przez komórki perycyklu dotrzeć do światła naczyń lub cewek. Inną możliwością jest przepływ wody przez tzw. komórki przepustowe, obecne w endodermie^[4]. Są one zlokalizowane naprzeciw pasm drewna, umożliwiając wodzie i rozpuszczonym w niej solom mineralnym dotarcie do ksylemu.