Papa Celestin

„Papa” Celestin (z lewej) i Alphonse Picou (1950)
Imię i nazwisko	Oscar Phillip Celestin
Pseudonim	„Papa”
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1884 Napoleonville
Data i miejsce śmierci	15 grudnia 1954 Nowy Orlean
Instrumenty	kornet, trąbka, puzon, gitara
Gatunki	jazz (dixieland)
Zawód	muzyk
Zespoły
The Tuxedo Brass Band The Original Tuxedo Orchestra
Multimedia w Wikimedia Commons

Oscar Phillip Celestin, ps. „Papa” (ur. 1 stycznia 1884 w Napoleonville, zm. 15 grudnia 1954 w Nowym Orleanie)^[1] – afroamerykański kornecista, trębacz i bandlider jazzowy, czołowa postać pionierskich lat dixielandu^[2].

Od dzieciństwa interesował się muzyką. Grał na gitarze i puzonie, żeby w rezultacie wybrać kornet jako instrument główny^[2]. Zanim w 1906 przeniósł się do Nowego Orleanu, grywał z różnymi zespołami prowincjonalnymi.

W 1908 już w Nowym Orleanie został członkiem zespołu Excelsior Henry’ego Allena seniora^[2]. Od 1910 prowadził orkiestrę w sali tanecznej The Tuxedo, działającej w Dzielnicy Francuskiej. Wkrótce dodatkowo założył wraz z puzonistą Williamem „Bebe” Ridgleyem The Tuxedo Brass Band^[3] przemianowaną później na The Original Tuxedo Orchestra. Po strzelaninie w The Tuxedo w 1913 sala taneczna została zamknięta, mimo to Celestin utrzymał działalność obu zespołów^[1]. W 1916 wszedł w spółkę z Ridgleyem, w wyniku czego powstało kilka grup Celestina, grających na stałych umowach^[1]. Współpraca z Ridgleyem trwała do 1925 i odtąd istniały przez pewien czas dwie, konkurujące ze sobą orkiestry The Original Tuxedo^[3].

Przez jego zespoły przewinęli się niemal wszyscy znaczący muzycy z wczesnych lat dixielandu. Byli to m.in. trębacz i skrzypek Peter Bocage, klarneciści Alphonse Picou, Lorenzo Tio senior i Jimmie Noone, korneciści Isidore Barbarin i Louis Armstrong, perkusista Baby Dodds oraz pianista Clarence Williams. On sam nie był wirtuozem. Z trudem czytał nuty, a do wykonania efektownych solówek często wyznaczał drugiego kornecistę, np. Louisa Armstronga^[2]. Niemniej The Original Tuxedo Orchestra cieszyła się dużą popularnością i uznaniem. Ubraną w smokingi, regularnie zapraszano do udziału w uroczystościach publicznych organizowanych przez społeczność zarówno białą, jak czarną^[2]. Ponadto w latach 1925–1928 zespół dokonał szeregu historycznych nagrań dla firmy Okeh.

W 1932 wielki kryzys gospodarczy spowodował rozwiązanie orkiestry^[1]. Nowy zespół sformował w Nowym Orleanie dopiero po II wojnie światowej. The New Tuxedo Band nagrywała płyty i występowała na żywo w lokalnych stacjach radiowych. Stała się główną atrakcją turystyczną na Bourbon Street^[2]. Ostatnie nagranie „Papy” – zaśpiewana przez niego piosenka Marie LaVeau uważane jest za klasyczny utwór kultu voodoo^[1].

W 1953 wystąpił dla prezydenta Dwighta Eisenhowera w Białym Domu. Na czele swojego zespołu pojawił się także w wysokobudżetowym, turystyczno-podróżniczym filmie dokumentalnym Cinerama Holiday^[1]. Zmarł rok później w wieku 70. lat.

• 1950 The Battle of the Bands (Fairmont)
• 1954
  • Papa Celestin’s Golden Wedding (Southland)
  • Papa Celestin’s New Orleans Band – Marie LaVeau (GHB Records)
• 1996 Oscar „Papa” Celestin – 1950’s Radio Broadcasts (Arhoolie Records)
• 2008 Oscar Papa Celestin with Adolphe Alexander (GHB Records)
• 2010 Oscar „Papa” Celestin – New Orleans Jazz Band (Imperial)
• 2012 Oscar „Papa” Celestin – Birth of the Blues (Imperial)
• 2013 New Orleans Classics – Oscar „Papa” Celestin’s Original Tuxedo Jazz Orchestra, 1925–1928 – Sam Morgan’s Jazz Band, 1927 – Complete and Chronological (Azure Records)

• Oscar „Papa” Celestin, allmusic.com
• Oscar „Papa” Celestin, AllAboutJazz