PWS-52
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
samolot sportowy |
| Konstrukcja |
górnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne stałe |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
lipiec 1930 |
| Wycofanie ze służby | |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Moc |
85 KM (nominalna) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
11,52 m |
| Długość |
7,53 m |
| Wysokość |
2,39 m |
| Powierzchnia nośna |
19,5 m² |
| Masa | |
| Własna |
439 kg |
| Użyteczna |
216 kg (maks. 389) (po modyfikacji maks. 680 kg) |
| Startowa |
655 kg (maks. 828 kg) (po modyfikacji maks. 1160 kg) |
| Zapas paliwa |
90 l (norm.) |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
170 km/h |
| Prędkość przelotowa |
130 km/h |
| Prędkość minimalna |
73 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
2,6 m/s |
| Pułap |
3 200 m |
| Zasięg |
480 km (maks. 760) |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
PWS-52 – polski samolot sportowy skonstruowany w 1930 w Podlaskiej Wytwórni Samolotów, zbudowany w jednym egzemplarzu.
Historia
Samolot został zaprojektowany w latach 1929-1930 w Podlaskiej Wytwórni Samolotów, z własnej inicjatywy fabryki, jako jeden z kilku samolotów przeznaczonych specjalnie do uczestnictwa w Międzynarodowych Zawodach Samolotów Turystycznych Challenge 1930 (ponadto PWS-8, PWS-50, PWS-51). Projekt opracowali inż. Zbysław Ciołkosz i inż. Antoni Uszacki. Prototyp zbudowano i oblatano na początku lipca 1930 w Białej Podlaskiej (pilot Franciszek Rutkowski). Koncepcja samolotu - zastrzałowego górnopłatu - była wzorowana na samolocie de Havilland 80 Puss Moth[1].
Użycie i modyfikacje
W lipcu 1930 samolot ze znakami rejestracyjnymi SP-ADD pilotowany przez pilota fabrycznego PWS Franciszka Rutkowskiego wziął udział w zawodach Challenge 1930, został jednak wywrócony przez wiatr na plecy i uszkodzony na lotnisku w Reims[2]. Po remoncie w samolocie zmieniono kształt steru kierunku.
W III Krajowym Konkursie Awionetek (24 września – 6 października 1930) Józef Lewoniewski zajął na PWS-52 4. miejsce a następnie wysunął pomysł przerobienia go na samolot rajdowy do lotu dookoła świata. W 1931 samolot zmodyfikowano w wytwórni, dodając w tylnym bagażniku duralowy zbiornik na 368 l paliwa i z przodu kadłuba zbiornik na 55 litrów, ponadto na miejscu obok pilota można było zamontować zbiornik pojemności 168 l. Łącznie z istniejącym zbiornikiem w baldachimie płata o pojemności 170 l (normalnie zabierano tam 90 l paliwa), zapas paliwa mógł wynosić łącznie 760 l. Wzmocniono konstrukcję samolotu i usterzenia, a silnik wymieniono na mocniejszy Gipsy III (moc nominalna 120 KM), z cylindrami w układzie wiszącym, co zmieniło nieco i unowocześniło sylwetkę samolotu. Samolot wyposażono w radiostację, mógł też zabierać nadmuchiwaną łódkę[1].
15 sierpnia 1931 na zmodyfikowanym PWS-52 Józef Lewoniewski wykonał z jednym pasażerem lot dookoła Polski, bez lądowania pokonując 1755 km w 12 godzin 35 minut. 1 września 1931 wykonał na nim lot z Warszawy do Salonik i z powrotem (2700 km). Miał to być lot bez lądowania, lecz z powodu awarii iskrownika lądował dwukrotnie: na Węgrzech i w Grecji. Z powodu braku funduszy wytwórni PWS zrezygnowano z użycia samolotu do lotu dookoła świata[1].
W 1933 samolot został przekazany Ministerstwu Komunikacji, gdzie przez kilka lat nie był używany. W 1937 został kupiony przez Z. Przeorskiego z Klubu Lotniczego PWS, który wymontował dodatkowe zbiorniki i używał samolotu do lotów sportowych. W 1939 maszyna została rozbita podczas lotu treningowego[1].
Przypisy
- ↑ a b c d A. Glass, op. cit.
- ↑ Marian Krzyżan, Międzynarodowe turnieje lotnicze 1929-1934, Warszawa 1988, ISBN 83-206-0637-3, s. 40. Według tego samego źródła (s. 236) i A. Glass, op. cit., s. 189, miało to jednak miejsce w Saint-Inglevert.
Bibliografia
- Andrzej Glass, Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939, WKiŁ, Warszawa 1977, s. 188-190.