PARAFAN

Wózek spadochronu
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Typ	Paralotnia z napędem
Konstrukcja	Metalowa
Załoga	1 pilot
Historia
Data oblotu	wrzesień 1986 r.
Dane techniczne
Napęd	KFM
Moc	35 KM (26 kW)
Wymiary
Rozpiętość	9,45 m
Powierzchnia nośna	36 m²
Masa
Własna	105 kg
Startowa	200 kg
Zapas paliwa	50 l
Osiągi
Prędkość przelotowa	40 km/h (22 kts IAS)
Prędkość patrolowa	40 km/h (22 kts IAS)
Prędkość wznoszenia	2 m/s
Rozbieg	50 m
Dobieg	40 m
Doskonałość maks.	5
Współczynnik obciążenia konstrukcji	+6
Dane operacyjne
Użytkownicy
Włochy
Multimedia w Wikimedia Commons

PARAFAN – motospadochron.

Układ jednoosobowego wózka podwieszonego pod wielokomorowym spadochronem typu latające skrzydło. Wózek spadochronu jest konstrukcją wykonaną z rur duralowych do której mocowany jest fotel pilota wyposażony w pasy bezpieczeństwa. Fotel zapewnia pilotowi wygodną pozycję i dostateczną swobodę ruchów. Konstrukcja wózka umożliwia składanie go do objętości pozwalającej na przewożenie w bagażniku samochodu. Możliwe jest również holowanie wózka za samochodem. Podwozie główne sprężyste (goleń stalowa) zapewnia bezpieczne lądowanie przy pionowej składowej prędkości przyziemienia do 3,5 m/s. Koło przednie hamowane. Zespół napędowy stanowi, dwusuwowy – dwucylindrowy bokser wyposażony w trzypasowy reduktor, włoski silnik KFM o mocy 26 kW. Jest to. Silnik napędza poprzez przekładnie redukcyjno-przeciwbieżną otunelowane, trójłopatowe, śmigła przeciwbieżne o średnicy 1067 mm (42"). Zmianę kąta nastawienia łopat jest możliwa na ziemi. Tunel jest on konstrukcją skorupową wykonaną jako przekładka z kompozytu szklanego. W węzłach mocowania siły skupione wprowadzane są poprzez sztywne żebra. Podstawowe dane tunelu: profil R II (24%), kąt rozchylenia na cięciwie profilu – 29 stopni, kąt rozchylenia (na cięciwie Cz = 0) profilu – 22 stopnie, wydłużenie tunelu – 0,28. Przekładnia przeciwbieżna jest przekładnią zębatą-stożkową, szczelną i smarowaną olejem przekładniowym Do korpusu przekładni – między tarczami śmigieł – mocowany jest na czterech wysięgnikach tunel. Sterowanie w płaszczyźnie poziomej jest realizowane za pomocą pedałów, poprzez zespół linek sterujących odginanie krawędzi spływu spadochronu. Sterowanie w płaszczyźnie pionowej, realizuje się poprzez zmianę obrotów silnika. Spadochron wielokomorowy typu latające skrzydło. Szerszy opis konstrukcji znajduje się w opracowaniu^[1] Instytutu Lotnictwa.

W roku 1985 z inicjatywy dr inż. Andrzeja Komora zespół kierowany przez dr inż. Marka Dębskiego podjął się skonstruowania i wykonania na zmówienie włoskiej firmy lotniczej spadochronu z napędem silnikowym. Była to w tym czasie druga tego typu konstrukcja na świecie, po amerykańskim Paraplane. Więcej informacji na temat tej konstrukcji przedstawiono w jednym z wykładów cyklu prezentującego polską technikę lotniczą^[2].

Dr inż. Marek Dębski – główny konstruktor, dr inż. Andrzej Komor – inicjator i współautor koncepcji, mgr inż. Janusz Krasnodębski – konstrukcja wózka, dr inż. Jacek Skalski – przekładnia, mgr inż. Zbigniew Pałasiński – tunel, Konstruktorzy z firmy Aviotex – Legionowo – spadochron, tech. Czesław Pieniak – warsztat.

Badania w locie przeprowadzono we Włoszech, a informacje o tej konstrukcji pojawiły się w prasie zachodniej.

Konstrukcja była rozwijana m.in. w kierunku zastosowań „specjalnych”.

Efektem pracy było także uzyskanie ochrony patentowej na wynalazki związane z konstrukcją wózka spadochronu, w tym otunelowane śmigła przeciwbieżne^[3] oraz na zastosowanie spadochronu jako żagla wielokomorowego ^[4][5][6].