Ozokeryt, dawniej: wosk ziemny^[1] – mieszanina stałych wielkocząsteczkowych węglowodorów, głównie n- i izoparafinowych. Nazwa została nadana przez Ernsta Friedricha Glockera(inne języki) w 1833 r.

• barwa: żółta do czerwonobrunatnej
• temperatura topnienia: 50–100 °C
• nierozpuszczalny w wodzie, a rozpuszczalny w rozpuszczalnikach węglowodorowych

Występuje nad Morzem Kaspijskim, w Ameryce Północnej, w Iraku. Największe na świecie skupienie ozokerytu występuje w okolicach Borysławia na Ukrainie (Borysławsko-Drohobyckie Zagłębie Naftowe).

Do otrzymywania cerezyny^[2], do produkcji syciw elektroizolacyjnych, a także smarów^[3].

• ropa naftowa