Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Otton Blutreich

Otton Blutreich
major piechoty major piechoty
Pełne imię i nazwisko

Otton Józef Blutreich

Data i miejsce urodzenia

12 marca 1896
Zaleszczyki

Data i miejsce śmierci

26 sierpnia 1979
Gliwice

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej Krzyż Wojskowy Karola

Otton Józef Blutreich (ur. 12 marca 1896 w Zaleszczykach, zm. 26 sierpnia 1979 w Gliwicach) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w Zaleszczykach, w rodzinie Izydora[1]. Był starszym bratem Serafina (1900–1957), kapitana lekarza Wojska Polskiego, lekarza 6 batalionu strzelców karpackich[2][3]. W 1914 złożył maturę w c. k. Gimnazjum z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu[4].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był 41 pułk piechoty. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[5]. W listopadzie 1918 dostał się do niewoli ukraińskiej[6].

16 lipca 1919 zgłosił się do Wojska Polskiego[6]. W 1920, w czasie wojny z bolszewikami, dowodził 3 kompanią karabinów maszynowych 40 pułku piechoty[6]. Wyróżnił się 9 sierpnia w walce pod wsią Kupcze, w dniach 24–26 sierpnia w walkach o Zadwórze, gdzie zajął dworzec kolejowy oraz 17 września w natarciu na Olesko, gdzie zdobył cztery armaty[6]. Za powyższe czyny były dowódca 40 pp, pułkownik Henryk Weiss sporządził 12 lutego 1927 wniosek na odznaczenie kapitana Blutreicha orderem „Virtuti Militari”, lecz nie został on rozpatrzony[6].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 40 pp w garnizonie Lwów[7][8][9][10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1417. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11][12][13][14]. 26 lipca 1927 został odkomenderowany na 10. normalny trzymiesięczny kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu[15]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 51. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16]. W marcu tego roku został przeniesiony z 40 pp do 50 pułku piechoty w Kowlu na stanowisko kwatermistrza[17][18]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do 31 pułku piechoty w Sieradzu na stanowisko dowódcy batalionu[19][20]. Po 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[1].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził batalionem marszowym 19 pułku piechoty, który do 12 września wchodził w skład grupy obrony rzeki Wereszycy, a następnie wszedł w skład załogi Składnicy Uzbrojenia nr 6 w Hołosku i stanowił jej trzon aż do kapitulacji 21 września[21]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[22].

Zmarł 26 sierpnia 1979 w Gliwicach. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Gliwicach (sektor B5-A-8)[23].

Ordery i odznaczenia

12 czerwca 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-30].
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-30].
  3. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 224, 773.
  4. ↑ Dziennik Urzędowy Ministerstwa Oświaty i Szkolnictwa Wyższego Nr 5-B z 15 lipca 1967, poz, 55.
  5. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 327, 583.
  6. ↑ a b c d e Blutreich Otton Józef. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.95-9327 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-30].
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 137.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 242.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 224.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 56.
  11. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 61.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 417.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 360.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 193.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 324.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930, s. 24.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 104.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 578.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 158.
  20. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 27.
  21. ↑ Dalecki 1989 ↓, s. 164, 165, 197, 201, 219, 224, 273, 274, 280, 337, 387, 388.
  22. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-12-30].
  23. ↑ Cmentarze komunalne w Gliwicach - wyszukiwarka osób pochowanych [online], gliwice.grobonet.com [dostęp 2022-09-19].
  24. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
  25. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 240.
  27. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 583.

Bibliografia

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Otton_Blutreich