Nie wiem – polski film dokumentalny z 1976 w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego.

Bohaterem filmu jest inżynier Adam Śmiarowski^[1], który zwierza się Kieślowskiemu ze swego życia. Ukończywszy studia, pracował jako leśniczy. Po przełomie październikowym 1956 roku szybko awansował w hierarchii, wstąpił do PZPR, a w latach sześćdziesiątych został kierownikiem bliskich upadłości Dolnośląskich Zakładów Białoskórniczo-Rękawiczniczych „Renifer” w Świdnicy. Pomimo że udało mu się wyciągnąć Zakłady ze stanu zapaści i wręczono mu Srebrny Krzyż Zasługi, tydzień później odwołano go z zajmowanego stanowiska i wyrzucono z partii, wskutek czego został bezrobotnym. Bohater filmu w momencie jego realizacji robił doktorat z ekonomii, lecz nie ma przed sobą perspektyw: „Rozpoczynam w tej chwili właściwie życie od nowa. Cały życiowy dorobek straciłem. Muszę przyznać się, że nie wiem, jak żyć?”. Nie wiem kończy napis: „Pewien człowiek opowiedział o swoim życiu. Niezależnie od subiektywizmu i fragmentaryczności relacji ten człowiek i jego stan istnieją obiektywnie. Trzeba się liczyć z tymi faktami, bo zwielokrotnione są zjawiskiem społecznym”^[2].

Film nie był pokazywany publicznie do roku 1981^[3], lecz krążył w obiegu festiwalowym^[4]. Projekcja filmu dodatkowo zaszkodziła Śmiarowskiemu, który bezskutecznie próbował nie dopuścić do rozpowszechniania Nie wiem ze względu na wzmożone szykany w życiu osobistym^[1]. Był to jeden z powodów, dla których reżyser zniechęcił się do kina dokumentalnego w ciągu następnych kilku lat po realizacji Nie wiem^[5]. Jan Brzozowski pisał, iż „Nie wiem stanowi wyraźną, czarną plamę na tożsamości etycznej Krzysztofa Kieślowskiego. Jest przykładem tego, jak filmowcy, pomimo najlepszych intencji, mogą zaszkodzić swojemu bohaterowi”^[1].

• Nie wiem w bazie filmpolski.pl