Neotaoizm – nurt filozoficzny, odmiana taoizmu, rozwijający się w okresie od III do IV wieku. W języku chińskim nosi nazwę xuanxue, czyli ciemna nauka (rozumiane jako tajemna, głęboka).

Neotaoiści koncentrowali się na studiach nad Daodejing, Zhuangzi i Księgą Przemian. Konfucjusza uważali za największego mędrca, znali i poważali niektóre z klasycznych pism konfucjańskich, choć interpretowali je w duchu taoizmu. Za cel stawiali sobie nadanie tekstom konfucjańskim nowych znaczeń w oparciu o pojęcia taoistyczne oraz przeinterpretowanie taoizmu w duchu społeczno-moralnej doktryny konfucjanizmu^[1]. Nawiązywali także do dociekań szkoły nazw, skoncentrowanych wokół wykraczania poza kształty i cechy (rozważania na temat nazwy, rzeczywistości i ich wzajemnych stosunków).

Głównymi teoretykami neotaoizmu byli Wang Bi, He Yan i Guo Xiang.

• Feng Youlan: Krótka historia filozofii chińskiej. Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13421-6. Brak numerów stron w książce