Neolectomycetes
 Neolecta irregularis | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa |
Neolectomycetes |
| Nazwa systematyczna | |
| Neolectomycetes O.E. Erikss. & Winka Myconet 1(1): 8 (1997) | |
| Typ nomenklatoryczny | |
|
Neolecta flavovirescens Speg. | |
Neolectomycetes O.E. Erikss. & Winka – monotypowa klasa workowców (Ascomycota). Należą do niej, również monotypowy rząd Neolectales z monotypową rodziną Neolectaceae[1]. W tzw. „systemie Adla 2012” klad Neolecta jest bezpośrednio wyprowadzony z kladu Taphrinomycotina[2].
Charakterystyka
Grzyby z klasy Neolectomycetes (i taksonów niższych) wytwarzają maczugowate lub palczaste, nierozgałęzione, gładkie owocniki o wysokości do 7 cm, barwy żółtawej, pomarańczowawej lub brązowawej, czasami o zielonkawym odcieniu. Występują w Ameryce Północnej, Azji, północnej Europie i Argentynie. Wszystkie gatunki są związane z drzewami, nie jest jednak rozstrzygnięte czy są pasożytami, saprotrofami, czy są w relacjach mutualistycznych[3].
Systematyka
Klasę Neolectomycetes utworzyli Ove Eriksson i Katarina Winka w artykule Supraordinal taxa of Ascomycota, opublikowanym w „Myconet” z 1997[4]:
Neolectomycetes cl. nov. O.E. Erikss. & Winka
- Holotypus: Neolectales Landvik, O.E. Erikss., Gargas & P. Gustafsson
- Ascomata claviformia, stipitata. Sine hamathecium.
- Characteres moleculares (SSU rRNA): 6/6' 73u:a. 8/8' 114c:a. 10-1 228g:gat; 253a:g. 11 283c:u. 12 350u:a; 351c:u. 14 396g:gg. 23/23-1 638c:u. 23-7 785:c. 25 918a:g. 27 990g:a. 29 1051u:c. 45 1476g:a. 46 1482a:g. 45' 1527c:u.
Klasa ta jest zaliczana według kodeksu Index Fungorum do gromady Ascomycota. Należą do niej:
- rząd Neolectales Landvik, O.E. Erikss., Gargas & P. Gust. 1993
Przypisy
- ↑ P.M. Kirk, Index Fungorum [online] [dostęp 2016-05-25] (ang.).
- ↑ S.M. Adl, ., The Revised Classification of Eukaryotes, „The Journal of Eukaryotic Microbiology”, 2012, s. 429–493, DOI: 10.1111/j.1550-7408.2012.00644.x.
- ↑ S. Landvik i inni, Morphology and ultrastructure of Neolecta species, „Mycological Research”, 107 (9), 2003, s. 1021–1031.
- ↑ O.E. Eriksson, K. Winka. Supraordinal taxa of Ascomycota. „Myconet”. 1, s. 8, 1997. ISSN 1403-1418.
- ↑ CABI databases [online] [dostęp 2022-11-29] (ang.).