Nadzwyczajna magnetorezystancja (ang. extraordinary magnetoresistance, EMR) – efekt zmiany rezystancji elektrycznej pod wpływem pola magnetycznego (magnetoopór) wynikający z geometrii układu przewodzącego prąd. Zmiana rezystancji w temperaturze pokojowej może być większa niż 10 000, są to wartości dużo większe niż te, które mają miejsce przy efektach takich jak gigantyczny magnetoopór czy kolosalna magnetorezystancja^[1]. Efekt ma miejsce przy zastosowaniu systemów hybrydowych metali i półprzewodników. Bez pola magnetycznego układ ma małą rezystancję, wynikającą z tego większość prądu elektrycznego przepływa przez metal. W silnym polu magnetycznym przyłożonym poprzecznie do kierunku przepływu prądu, układ przechodzi w stan o dużo większej rezystancji elektrycznej. Powodem tego jest zjawisko Halla, gdy kąt Halla zbliża się do 90°, przepływ prądu elektrycznego w regionach metalicznych drastycznie maleje. Na efekt w dużym stopniu wpływa geometria systemu, potęgując efekt o nawet cztery rzędy wielkości^[2]. Jako że efekt EMR ma miejsce w temperaturze pokojowej i nie polega na materiałach magnetycznych ma wiele korzyści w aspekcie jego aplikacji, wliczając w to głowice odczytu dysków twardych^[3].

Efekt został odkryty w 2000 roku^[1].