Nacho Vidal

Ignacio Jordà González

Prawdziwe imię i nazwisko	Ignacio Jordà González
Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1973 Mataró, Katalonia
Używane pseudonimy	Nacho[1], Nacho Vidale[1], Nacho Vital[1], Nachos Camachos[1]
Lata aktywności	1997–2022[2]
Liczba filmów	1017 jako aktor (za IAFD)[3], 205 jako reżyser (za IAFD)[3]
Wzrost	188 cm
Masa ciała	90 kg[3]
Kolor włosów	brązowy[1]
Kolor oczu	zielony[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Nacho Vidal (ur. 30 grudnia 1973 w Mataró) – hiszpański aktor, reżyser, producent, scenarzysta, montażysta i operator kamery filmów pornograficznych, który zbudował reputację jako „kataloński Rocco Siffredi”^[4].

Jego pseudonim, Nacho, jest powszechnym przezwiskiem dla Ignacio^[5][6].

Urodził się w Mataró w zamożnej rodzinie^[7] w prowincji Barcelony^[8][9] jako najmłodszy z pięciorga dzieci^[10] Inmaculady González i Enrique Jordy Brassé’a^[11]. Jego ojciec, z zawodu inżynier przemysłowy, prowadził ważną firmę tekstylną z siedzibą w walenckim mieście Enguera, gdzie spędził część swojego dzieciństwa i młodości po przybyciu z Katalonii^[12].

Kiedy miał 8 lat, wraz z rodziną przeniósł się do Enguera^[4][8], we wspólnocie autonomicznej Walencja, w prowincji Walencji, rodzinnym mieście jego ojca, ówczesnego właściciela firmy tekstylnej. Tu spędził swoje dzieciństwo. Jego rodzina była zamożna, ale skończyło się utratą wszystkich pieniędzy w 1987 roku podczas krachu na giełdzie. Ze względu na kryzys naftowy przechodził trudne dzieciństwo^[13][14].

W wieku 14 lat porzucił szkołę i aby pomóc rodzinie, podjął pracę jako bramkarz, roznosiciel pizzy i przewoźnik. Chociaż chodził do szkół z internatem i innych prywatnych, nie zdobył nawet podstawowego wykształcenie ogólnego^[12]. Jako kelner zarabiał tygodniowo 50 tys. peset^[12]. W okresie dojrzewania sięgał po narkotyki^[4]. Jako młody nastolatek grał w zespole punkowym^[15]. Był również bokserem^[16]. Następnie przez 18 miesięcy służył w Hiszpańskiej Legii Cudzoziemskiej w Melilli^[17].

W 1994, w wieku dwudziestu jeden lat, rozpoczął pracę u Juani de Lucíi w klubie porno „na żywo” Sala de Fiestas Bagdad w Barcelonie^[18], gdzie występował w aktach seksualnych przed publicznością ze swoją ówczesną dziewczyną, Sarą Bernat^[19]. W 1997 spotkał się tam z dyrektorem Międzynarodowego Festiwalu Filmów Erotycznych José Maríą Ponce^[20], który wprowadził go w świat kinematografii porno^[21].

Debiutował przed kamerami jako Jess w filmie Ángela Mory Aragóna Gorex: The Zombi Horror Picture Show (1997)^[22][23]. Wystąpił w komedii Poli: El potro se desboca (1997) w roli menadżera boksera Poli Díaza^[24]. Riccardo Billi i Luca Damiano zaangażowali go do roli żołnierza rzymskiego w hiszpańsko-włoskiej koprodukcji współczesnego porno International Film Group (IFG) Salomé (1997), pastiszu tragedii Oscara Wilde’a Salome.

W 1998 wraz ze swoim mentorem producentem i reżyserem Rocco Siffredim wyjechał do Hollywood, gdzie rozpoczął światową karierę^[25][26]. Za swojego nauczyciela uważał także Roberta Malone^[27].

W 2002 został uhonorowany nagrodą Ninfa w kategorii „Najlepszy aktor publiczności”^[28], a za postać Mefista w pornograficznej wersji dramatu Goethego Faust – Private Black Label 26: Faust Power of Sex (2000)^[20] w reżyserii José Maríi Ponce był nominowany do nagrody Ninfa w kategorii „Najlepszy aktor hiszpański”^[28]. Film ten otrzymał także nagrodę Ninfa w kategorii „Najlepszy hiszpański film”^[28].

20 grudnia 2008 znalazł się na drugim miejscu w rankingu „Top5 najbardziej atrakcyjnych aktorów porno” wg hiszpańskiego portalu Nosotras^[29]. W 2009 na festiwalu filmów erotycznych w Cannes zdobył Hot d’Or w kategorii „Najlepszy europejski aktor”. Choć określał samego siebie jako osobę heteroseksualną, wyreżyserował kilka filmów porno dla gejów^[30], w tym Evil Angel Ass Destroyers (2007), KinkMen Dark Tales from Europe: The Cage (2012) z Francesco D’Macho i Dark Tales From Europe: Fight Club (2012) z Damienem Crosse^[31].

W 2013 był gościem honorowym pierwszej edycji salonu erotycznego w Walencji^[32][33][34]. W parodii porno Spartacus MMXII: The Beginning (2012) został obsadzony w roli Legata, a w pastiszu porno Gwiezdnych wojen – Star Wars - Underworld - A XXX Parody (2016) zagrał postać Nasha Thrackena^[35]. W 2016 był nominowany do nagrody Ninfa jako najlepszy aktor i reżyser roku^[36]. Był dwukrotnie nominowany do AVN Award w kategorii najlepszy aktor – jako czarny charakter Sandor Kalimdor w westernie Outland 1: Beyond the Far West (2015) i sequelu Outland II: Looking for Freedom (2016), a także dwukrotnie zdobył nominację do AVN Award w kategorii najlepszy aktor drugoplanowy; za postać profesora Skywalkera w filmie sensacyjno–przygodowym Monarch: Agents of Seduction (2015) i za rolę zbankrutowanego inwestora w filmie sensacyjno–kryminalnym Fly Girls: Final Payload (2017). W 2019 otrzymał cztery nominację do XBiz Europa Award w kategoriach: najlepszy aktor drugoplanowy za rolę uchylającego się od prawa Eli’ego w porno westernie Digital Playground Rawhide (2017), wykonawca roku, najlepsza scena seksu w filmie fabularnym w sensacyjnym dramacie fantasy Nevermore (2018) z Alyssą Divine i Dannym D oraz najlepsza scena seksu w produkcji gonzo w Nacho’s Penetrating Interviews (2018) z Selvaggią^[37].

W 2020 prezentował swoje filmy w społecznościowej sieci OnlyFans, zdobywając dużą liczbę subskrybentów^[38][39].

W 2000 przez rok uczęszczał do szkoły aktorskiej Escuela de interpretación Manuel y Yo w Barcelonie. Występował z grupą teatralną La Fura del Baus. Grał w filmach kinowych, w tym w dreszczowcu Niecierpliwy alchemik (El Alquimista impaciente, 2002) jako mafioso Vasili^[40], komediodramacie Joaquína Oristrella Nikt nie jest doskonały (Va a ser que nadie es perfecto, 2006) jako Segurata z Santim Millánem, komedii Straszny hiszpański film (Spanish Movie, 2009)^[41], El Gancho (2012) jako El Tigre oraz komedii kryminalnej Carlosa Theróna Nieustraszony (Impávido, 2012)^[42][43][44] jako Mikima / Padre Mikima.

Brał udział w filmie dokumentalnym Vicente Péreza Herrero La piel vendida (2004)^[45]. Występował na telewizyjnym ekranie, m.in. w jednym z odcinków serialu Majoria absoluta (2003), Paco i jego ludzie (Los hombres de Paco, 2005), Los simuladores (2006), sensacyjnym filmie krótkometrażowym Extremo (2006) z Óscarem Jaenadą i reality show Survivor (2015).

W 2011 wypuścił na rynek własną linię perfum 25 Twenty Five z flakonem w kształcie i wymiarach swojego penisa^[46][47], a w 2016 – fajkę wodną w kształcie męskich genitaliów, wykonaną z ceramiki w kolorze czarnym^[48].

W 2013 uczestniczył w warsztatach interpretacji z Ricardo Jordánem w Monólogo Club de la Comedia. Zadebiutował na profesjonalnej scenie Teatro Alameda w Maladze jako telewizyjny aktor Mariano Rivas w komedii Diany Raznovich Jesienny ogród (Jardín de otoño, reż. Norberto Rizzo; premiera: 10 grudnia 2015)^{[49][50][51][52]}.

W grudniu 2016 i styczniu 2017 na scenie Sala Cabanyes de Mataró (Barcelona) wziął udział w widowisku Pasterze z Mataró (Los Pastorets de Mataró), zorganizowanym przez sekcję teatralną katolickiego centrum parafii Santa María de Mataró^[53][54][55].

Wspomagał fundację Fundación Invulnerables, która działa na rzecz na ubóstwo i wykluczenia społecznego dzieci i młodzieży, a także brał udział w rozmowach wideo na różne tematy, takie jak miłość, Kościół czy transseksualność córki^[56].

We wrześniu 2018 opublikowano książkę Mi nombre es Violeta (Mam na imię Violeta, wyd. Planeta), której autorką jest Santi Anaya, inspirowaną prawdziwym życiem Violety, jego najmłodszej córki^[57]. Powstał też film dokumentalny Me llamo Violeta, prezentowany na El Festival de Cine de Málaga 2019^[58].

W 2020 rozpoczęto zdjęcia do serialu Bambu Producciones Nacho Vidal, przemysł XXXL (Nacho Vidal, una industria XXXL)^[59][60], emitowanego na platformie Starz, gdzie tytułową rolę Nacho Vidala zagrał Martiño Rivas^[61][62].

W 2008 Nacho Vidal rozpoczął trasę koncertową jako DJ w „Club Canalla”^[63][64], a następnie zaistniał jako didżej w Tito’s Mallorca International Club w Palmie na Majorce^[65], Imperia Drink w Altorricón, El Bribón de la Habana w Almeríi w Roquetas de Mar, Electrosonic Festival w Burgos, nocnym klubie „Chic de Luxe” w Roses^[66], Parku Rozrywki w Saragossie^[63] i klubie „Búccaro” w Blanes. 4 maja 2009 wydał album house Nacho Vidal & Javier Gonzalez In Session^[67]. W 2010 grał podczas Electrobeach Festival w klubie nocnym KU Discoteca w Benidormie^[68].

W teledysku do piosenki Miguela Bosé „Down with Love” (Precz z miłością, 2005)^[69] z Katsumi pod wodą w basenie tańczy nago. Wystąpił w wideoklipach: Flavio Rodrígueza – „Pornstar” (2007), zespołu Fragment Four – „Love Won’t Leave Me Alone” (2007), La China – „En el aszensor” (2007), Rebeki Brown do utworu „Big Bad Bitch” (2011) i grupy Yonkilove – „Por momentos” (2015)^[70].

W 2019 formacja KillaBeatMakera wspólnie z Chrizzem Samzem nagrali singiel „Nacho Vidal (Cipriani Edit)”, gdzie zarejestrowana jest rozmowa z telefonu komórkowego Nacho Vidala z Cristianem Cipriani^[71].

W 2020 rozpoczął treningi z zamiarem startu w Rajdzie Dakar 2021 na buggy SSV10^[72]. Na początku marca w Maroku w towarzystwie innych pilotów przeprowadził serię testów, potwierdzając, że jego celem jest spełnienie marzenia o wystartowaniu w Rajdzie Dakar^[73][74].

W 2004 w dziwnych okolicznościach on i czterech innych zagranicznych aktorów biorących udział w Pierwszym Meksykańskim Festiwalu Erotycznym zostali zatrzymani jako nielegalni imigranci, ukarani grzywną w wysokości 46 tys. peso i nakazano im „dobrowolne opuszczenie kraju”. Władze meksykańskie nie przedstawiły żadnego przekonującego wyjaśnienia tej decyzji^[75].

16 października 2012, Vidal i jego siostra María José Jordá González zostali aresztowani w Barcelonie, jako podejrzani o udział w praniu brudnych pieniędzy^[76] w wytwórni filmowej Nacho Vidal Productions i oszustwach podatkowych z chińską przestępczością zorganizowaną^[19][77]. Chociaż hiszpańscy prokuratorzy starali się trzymać Vidala w więzieniu podczas śledztwa i późniejszego procesu, 19 października 2012 tzw. sędzia narodowy Fernando Andreu zarządził dla niego wolność bez kaucji. Vidal utrzymuje, że jest niewinny^[78].

29 maja 2020 policja odkryła, że Vidal zajmuje się organizowaniem „leczniczych” rytuałów z wykorzystaniem trującego jadu ropuchy koloradzkiej (5-Metoksy-N,N-dimetylotryptamina)^[79]. Jad ten zawiera substancję psychoaktywną – bufoteninę, znaną od wieków przez mieszkańców Meksyku i okolic^[80]. 4 czerwca 2020 Vidal został aresztowany pod zarzutem zabójstwa w związku ze śmiercią fotografa mody José Luisa Abada (zm. 28 lipca 2019 w Enguera na atak serca w wieku 49 lat), współpracującego z takimi magazynami jak „Vogue” czy „Urban”^[81]. Powodem zgonu była trucizna północnoamerykańskiej ropuchy w wyniku wdychania jadu w tradycyjnym rytuale, w którym Vidal działał jak szaman^[82]. Vidal został aresztowany wraz z dwoma innymi osobami, członkiem jego rodziny i pracownikiem^[83]. Vidal wyraził żal z powodu tragedii, nie przyznał się jednak do winy, twierdząc, że Abad wdychał trujący jad świadomie i z własnej woli^[84]. W lutym 2022 ekspert z Instytutu Medycyny Sądowej w Walencji ujawnił dokument oczyszczający z zarzutów Nacho Vidala za nieumyślne spowodowanie śmierci fotografa, który dowodzi, że przed śmiercią ofiara zażyła narkotyki zwiększające ryzyko sercowo-naczyniowe^[85].

3 października 2020 został zatrzymany przez hiszpańską policję i odebrano mu prawo jazdy za lekkomyślną jazdę, kiedy prowadził Toyotę ulicami Walencji i zderzył się z kilkoma samochodami^[86]. Podczas rozmowy z dziennikarzami programu Telecinco Viva la vida Vidal twierdził, że przeszedł obowiązkowy kurs w celu odzyskania prawa jazdy^[87].

W listopadzie 2020 w Enguerze w Walencji nagrał erotyczne wideo na miejskim cmentarzu, co wzbudziło oburzenie mieszkańców^[88][89].

19 czerwca 2024 uległ wypadkowi drogowemu na 356 kilometrze autostrady A-7 w pobliżu Picassent w Walencji^[90]; jego samochód wypadł z drogi i został potrącony przez agentów Guardia Civil. Po przybyciu do centrum medycznego Hospital Universitario y Politécnico de La Fe, gdzie trafił z drgawkami i uderzeniem w głowę, przeprowadzono u niego test, w wyniku którego uzyskano wynik negatywny na obecność alkoholu, ale pozytywny wynik na obecność kokainy, benzodiazepin i marihuany^[91]. Nacho Vidal opuścił szpital na wózku inwalidzkim; prowadzone wobec niego zostało śledztwo zarówno w związku z odmową poddania się badaniom na obecność alkoholu, jak i przestępstwem polegającym na prowadzeniu pojazdu pod wpływem substancji odurzających^[92].

Wśród jego przyjaciół wymienieni byli m.in.: hiszpański piosenkarz Miguel Bosé^[93], hiszpański tancerz Rafael Amargo i brazylijski piłkarz Dani Alves^[94]. W biografii autorstwa Davida Barby Nacho Vidal. Confesiones de una estrella del porno oświadczył, że nigdy nie lubił się uczyć i nienawidził książek - z wyjątkiem poezji Pablo Nerudy^[95].

W 1998 związał się z 19–letnią Jasmine Shimody–Rose, z którą w latach 1998–2002 brał udział w scenach gonzo w 20. filmach jako jej adorator^[96]. W latach 2001–2004 był związany z aktorką porno Belladonną^[97][98][99], z którą występował na ekranie.

Z nieformalnego związku z wenezuelską aktorką porno Rosą Eleną Castro Camacho (2004)^{[100][101][102]} ma córkę Candelę^[103] (ur. 3 sierpnia 2006)^[104].

31 maja 2005 oświadczył publicznie, że wycofuje się z branży porno i w Bogocie zawarł ślub cywilny z kolumbijską modelką Franceską Jaimes (właśc. Silvia Romero)^[105][106]. Przenieśli się do odzyskanej rodzinnej rezydencji w Enguera, w Walencji. Założyli tam rodzinę^[107]. Mieli dwoje dzieci^[108][109]: córkę Violetę (ur. 2007 jako Ignacio Puerta González - dokonał zmiany płci)^[110][111] i syna Leóna (ur. 2009)^[112][113]. Sześć tygodni później para rozwiodła się^[114]. Po kilku miesiącach po ogłoszeniu odejścia na emeryturę, Vidal wrócił do kariery porno^[115].

Jednak Franceska Jaimes po latach wróciła do Vidala^[116], a w listopadzie 2014 wzięli ślub kościelny w hiszpańskiej willi^[117][118]. W 2015 doszło do rozwodu.

17 października 2017 złożył skargę w związku z upokorzeniem i molestowaniem seksualnym przeciwko lekarzowi w klinice Clínica del Country w Bogocie, do której trafił z powodu problemów z uszami; lekarz kazał mu zdjąć spodnie i dotykał jego genitaliów^[119].

24 lutego 2019 czeska agencja modelek Nikki’s Model Agency napisała na Twitterze, że Vidal wykazał pozytywny wynik testu na obecność wirusa HIV i ogłosiła dwumiesięczne wstrzymanie produkcji^[120]. Mimo tego, nie zaprzestał uprawiać seksu bez zabezpieczeń z dziewięcioma partnerkami na planie filmów porno^[121][122]. Vidal skomentował raport na platformie YouTube, zaprzeczając, że miał tę chorobę, i wyjaśnił, że naprawdę cierpi na reaktywne zapalenie stawów^{[123][124][125]}.

W październiku 2022 ogłosił, że cierpi na zaburzenia erekcji^{[126][127][128]}.

• David Barba: Nacho Vidal. Confesiones de una estrella del porno. Mr Ediciones, Madryt, 2004. ISBN 84-270-3011-8.